Θα μπορούσε να ήταν ανάρτηση στα social…Θα μπορούσε να «δοθεί» σε συναδέλφους ως ανάδειξη είδησης για να «ψηλώσει το κασέ μου» και να γίνω ταυτόχρονα πιο «δημοφιλής». Επιλέγω λοιπόν, να αναδείξω την «είδηση» μέσα από το διαδικτυακό site που εκπροσωπώ.
Δεν έχει συνταγές, δεν έχει συνεντεύξεις ούτε παρουσίαση. Αφορά για τον ξεπεσμό αυτό της κοινωνίας μας. «Το μοτίβο για τη φτώχεια στην Κύπρο περιλαμβάνει άτομα από όλες τις κοινωνικές τάξεις, κυρίως τις γυναίκες, καθώς και τις μονογονεϊκές, ευάλωτες και τετραμελείς οικογένειες. Η φτωχοποίηση αυτών των ατόμων μπορεί να είναι είτε ενδημική είτε ως απόρροια οικονομικών εξελίξεων. Υπάρχουν περιπτώσεις που και οι δύο γονείς σε μια οικογένεια εργάζονται και παρ’ όλα αυτά τα εισοδήματά τους κυμαίνονται στα όρια κινδύνου της φτώχειας». Ο αντιπρόεδρος του Εθνικού Δικτύου Ενάντια στη Φτώχεια Κύπρου (ΕΔΕΦ) Νίκος Σατσιάς ανέφερε ότι περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι στην Κύπρο βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία από τη Στατιστική Υπηρεσία Κύπρου, 287 γάμοι από τους 1000 οδηγούνται στο διαζύγιο και σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, από το 2010 μέχρι το 2016, 15,736 ζευγάρια κατέθεσαν αίτηση διαζυγίου, με την αίτησή τους να φτάσει στα Οικογενειακά Δικαστήρια Κύπρου. Φοβάμαι να κάνω υπολογισμούς για το σήμερα….
Οι φυλακές υπερπλήρεις και ανάμεσα σε αυτούς Κύπριοι που δεν αδυνατούν να δώσουν διατροφή στα τα παιδιά τους. Μπορεί στα μάτια της Υπουργού Δικαιοσύνης οι Κεντρικές Φυλακές να είναι «ένα κόσμημα», και στο δικό της νου να είναι πραγματικότητα. Ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω: Εξάλλου ένα «κόσμημα» δε χαλάει ποτέ! Έτσι δεν είναι;
Δύο προτάσεις για να μπω σε ψηφοδέλτιο εν όψει εκλογών. Και οι πρώτες μου σκέψεις ήταν θετικές. Θα ήθελα να πάρω ένα «τοππάκι» σελίδες από ανθρώπους που ζητάνε ένα κομμάτι ψωμί – μια ελπίδα για αρχή, θα ήθελα να πάρω στην Βουλή την γυναίκα που ζήτησε βοήθεια από δημοσιογράφους για να σώσει το παιδί της, αφού το κράτος αδυνατούσε. Θα ήθελα να πάρω στην Βουλή το θέμα της ανήλικης που βιάστηκε και αποφάσισε να κρατήσει το παιδί, επιλέγοντας να μην το «σκοτώσει», αλλά να το μεγαλώσει. Θα ήθελα να κάνω καταγγελία στην κατασκευαστική εταιρία που εκβιάζει εργάτες να δουλεύουν σε συνθήκες καύσωνα – «να τελειώνει η δουλειά να γεμίσει το πουγκί», θα ήθελα στον νεαρό που βγήκε από τη φυλακή και του έστειλαν φαγητό μόνο για το Πάσχα, να μπορούσα να του δώσω άλλο ένα πακέτο. Θα ήθελα για τα παιδιά μας να ήταν ΚΑΘΕ μέρα Χριστούγεννα και να είχαν φαγητό και παιγνίδια. Θα ήθελα να μην ήταν κλεισμένες μάνες στο ψυχιατρείο για ανορεξία και βουλιμιά, κάποιος να μπορούσε να δει πώς ένας πατέρας έγινε μητέρα και πατέρας την ίδια στιγμή, αφού επέλεξε να η γυναίκα να εγκαταλείψει τα ανήλικα παιδιά της. Θα ήθελα να βρεθεί το μωρό του κύριου Κώστα που έφυγε μέσω κατεχομένων για την «Κίνα».
Μέτρησα δεκάδες «ΘΑ» και πάγωσα…Και αν οι υποσχέσεις που έδινα ήταν ανεκπλήρωτες; Πώς με αλχημείες, ψεύτικες δικαιολογίες θα τους «μιλούσα» για την πολιτική ενός άγευστου συστήματος;
Δεν ξέρω να παίζω «φυσαρμόνικα» να σας κοιμίσω μιλώντας σε τηλεοπτικά παράθυρα και ραδιοφωνικές εκπομπές: Για φθηνότερο ρεύμα, μεγάλες συντάξεις, μεγάλους μισθούς, μεγαλύτερα επιδόματα μητρότητας, μοντέρνα υγεία…
«Δεν είναι οι όρκοι που μας κάνουν να πιστέψουμε κάποιον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που μας κάνει να πιστέψουμε τους όρκους», είπε ο τραγικός ποιητής Αισχύλος. Και αφού η εξαπάτηση του λαού μέσω των υποσχέσεων των πολιτικών δεν αποτελεί αδίκημα, προτιμώ να τρώω πασατέμπο και να παρακολουθώ πολιτικά πρόσωπα να παίζουν μουσικές καρέκλες μέχρι να εξυπηρετηθούν οι σκοποί τους.
Η γράφων ή απείχε από εκλογές ή ψήφιζε λευκό: Γιατί; Επειδή δεν κατάφεραν να σκίσουν το μνημόνιο και γιατί καταργούσαν μ’ ένα άρθρο, ένα νόμο. Επειδή ανακοίνωναν διατάγματα και τα έπαιρναν πίσω, επειδή νέα παιδιά αυτοκτόνησαν, επειδή οικογένειες διαλυθήκαν και η ποινική ευθύνη θα έπρεπε να σας βαραίνει. Και δεν φτιάχτηκε νόμος για αυτό.
Αποφάσισα, λοιπόν να κάνετε εσείς που ξέρετε και μπορείτε τις «ριζικές μεταρρυθμίσεις» που θέλετε. Πρέπει να φύγω…Να μαγειρέψω, να βγάλω το ψωμί μου, να χορέψω με τον μικρό μου γιο, να δω με την κόρη μου την αγαπημένη της ταινία, να «χτυπήσω» άλλη μια ένεση στο ογκολογικό, να βαφτώ, να φτιάξω μαλλιά, να πιώ καφέ με φίλους και να ασχοληθώ με 419 φιλανθρωπικά ιδρύματα και 120 μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που ξέρουν να αγκαλιάζουν ανώνυμα τον συνάνθρωπο μου.
Αγαπώ τη χώρα μου για τα επιτεύγματα μιας χούφτας ανθρώπων. Για τους ανθρώπους που εργάζονται για να κρατήσουν ζωντανά έθιμα και ήθη. Που νέοι επιλέγουν να γίνουν κτηνοτρόφοι, μάγειρες, γκαρσόνια, γεωργοί, οινοποιοί, αμπελουργοί, που χτίζουν απο την αρχή τα όνειρα των γονιών τους που κρεμίστηκαν ήδη δύο φορές. Ξέρουμε να παραμένουμε όρθιοι γιατί όσες φορές και αν μας κομματιάσουν στο αίμα μας κυλάει: «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Καλή δύναμη σε όλους και όλες παιδιά ειδικά στους δύσκολους μήνες που έρχονται…
Tης Νικολέτας Χρήστου
