Η πρώτη φορά που φοβήθηκα ότι θα κάνουμε Χριστούγεννα σε ολικό ή μερικό lockdown ήταν αν θυμάμαι καλά αρχές Μαρτίου. Έχοντας περάσει Πάσχα σε καραντίνα, καλοκαιρινές διακοπές που έμοιαζαν με στρατιωτική κατασκήνωση και μία βάφτιση σε άδεια εκκλησία, το σενάριο ήταν πλέον ορατό. Αλλά για κάποιο λόγο, σαν παιδί κι εγώ, αφαιρούσα την κακή εικόνα από το μυαλό μου και πίστευα στη μαγεία των Χριστουγέννων. Ότι με ένα μαγικό ραβδί όλα θα ήταν αλλιώς όταν θα φτάναμε στο Δεκέμβρη.
Kι όμως, όχι.
Η συνθήκη λέει ότι θα κάνουμε Χριστούγεννα εκεί που θα τα κάναμε ούτως ή άλλως οι περισσότεροι. Στο σπίτι μας. Αλλά χωρίς τον παππού και τη γιαγιά. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο να βάλουμε τα καλά μας. Χωρίς να βγάλουμε τα πιτσιρίκια στη γειτονιά να πουν τα κάλαντα. Με το ερώτημα αν ο Άγιος Βασίλης έχει άδεια να κυκλοφορεί μετά τις 21:00. Και με το δέντρο άδειο από δώρα και παιχνίδια γιατί όσο ιδρώτα κι αν ρίξουν οι άνθρωποι των courier που έχουν ντυθεί καλικάντζαροι και όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να ανακαλύψουν το online shopping στα 60 και τα 70 τους, τη μαγεία του να μπούμε σε ένα παιχνιδάδικο και να γεμίσουμε το σπίτι μας με πολύχρωμες συσκευασίες μάλλον την ξεχνάμε.
Και κάπου εδώ θα κάνω το disclaimer μου γιατί έτσι το νιώθω σωστό. Δεν θα τα βάλω με εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις. Θα τα βάλω περισσότερο με εκείνους που μας έφεραν στο σημείο να παίρνουμε κακές αποφάσεις. Από την πρώτη ημέρα αυτής της περιπέτειας για τη χώρα. Έχω κάνει τα πάντα ώστε εγώ και η οικογένειά μου να είμαστε ασφαλείς. Στο μέτρο του δυνατού. Και με έχουν πει ενοχλητικό για το πόση σημασία έδινα και δίνω να τηρούνται τα μέτρα, στο σπίτι, στο γραφείο, ακόμα και στις δημόσιες υπηρεσίες που επισκέπτομαι. Για το καλό το δικό μας αλλά και όλων των ανθρώπων γύρω μου. Και με θλίβει πραγματικά το ότι άλλες χώρες ξεπέρασαν το εμπόδιο και συνεχίζουν την καθημερινότητά τους, ενώ εμείς μετράμε καθημερινά ανθρώπινες απώλειες και κάνουμε συνεχώς υπουργικά συμβούλια .
Και θέλω πραγματικά να γεμίσω με στολίδια και παιχνίδια το δέντρο και φέτος, να πω το παραμύθι του Άγιου Βασίλη και να βρω τρόπο να φτάσουν εδώ τα δώρα από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και όλη αυτή την οικογένεια των 30 και 40 ατόμων που είχε συνηθίσει να κάνει τσιμπούσια σαν του Γαλατικού χωριού. Ναι, θα βάλω στην άκρη τα γλέντια χωρίς κανένα ίχνος στενοχώριας. Αλήθεια προτιμώ να είναι όλοι ασφαλείς κι ας τους βλέπω τόσους μήνες μόνο μέσω κάμερας με καθημερινό φόβο μην κάποιος από εκείνους που αγαπώ καταλήξει σε ένα νοσοκομείο.
Αλλά το δέντρο πώς θα το γεμίσω;
Λάτρευα κάθε χρόνο να μπαίνουμε στα παιχνιδάδικα για να διαλέξει ο μεγάλος τι θα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη. Να κοιτά τα χιλιάδες παιχνίδια, να ανοίγει τα μάτια διάπλατα μπροστά σε κάποιο από αυτά κι εμείς να τρέχουμε να σημειώνουμε κρυφά στα κινητά μας όσα του αρέσουν γιατί ζητούσε 2-3 από όλα αυτά στον Άγιο Βασίλη και τα υπόλοιπα τα μοιράζαμε σε συγγενείς και φίλους που περίμεναν κι εκείνοι το δικό τους ραβασάκι. Ναι, φέτος ήθελα να το ζήσω αυτό και με τον μικρό. Να απλώσει χέρι σε κάτι που θέλει, να βάλει τα κλάματα που δεν θα το έπαιρνε εκείνη τη στιγμή και να το έβρισκε το πρωί των Χριστουγέννων μπροστά του.
Ζω από το digital και πραγματικά χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να βρω εκείνα που θέλω online στην καθημερινότητά μου. Αλλά είναι κάποιες εμπειρίες όπως αυτή των Χριστουγεννιάτικων αγορών που δεν γίνεται να τις κάνεις αλλιώς. Κι όχι μόνο γιατί χάνουν τη μαγεία τους. Υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας εκεί έξω που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να ψωνίζουν online. Είτε γιατί φοβούνται να βάλουν την κάρτα τους είτε γιατί δεν έχουν κάρτα παρά μόνο μετρητά φυλαγμένα στο μαξιλάρι. Άνθρωποι που με την ίδια προσοχή και ασφάλεια μπαίνουν τώρα νωρίς το πρωί σε ένα σούπερ μάρκετ πριν πιάσει κόσμο, έτσι θα έμπαιναν νωρίς το πρωί σε ένα παιχνιδάδικο να πάρουν δώρα για τα εγγόνια. Ενώ τώρα, απ’ ό,τι φαίνεται θα έχουν 3-4 ημέρες να το κάνουν λες και παίζουν στο Survivor και έχουν κάποιο αγώνισμα να κάνουν για να παραμείνουν στο παιχνίδι.
Πραγματικά, δεν θα είχα θέμα να έμενα κλεισμένη σε μια σπηλιά με την οικογένειά μου για τρεις και τέσσερις και πέντε μήνες, όπως αναφέρει ο Χρίστος Χατζηιωάννου στο One man, αν μου έλεγαν ότι θα κάνουν κι όλοι οι άλλοι τριγύρω μου το ίδιο και δεν θα πέθαιναν άνθρωποι από τον ιό, δεν θα χρειαζόταν οι γιατροί να ζουν συνθήκες πολέμου και δεν θα ζούσε η κοινωνία μας σε φόβο. Πραγματικά θα πλήρωνα το τίμημα για να τα καταφέρουμε.
Αλλά σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε, αλήθεια νιώθω ότι πρέπει να διαφυλάξουμε λίγη από τη μαγεία αυτής της γιορτής που είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Μικρά και μεγαλύτερα.
Τα παιδιά έχουν πάρει ήδη αρκετά μαθήματα αυτή τη χρονιά. Ας μην τους χαλάσουμε και τα Χριστούγεννα επειδή οι γονείς τους είναι λιγότερο υπεύθυνοι από εκείνα.
