Πρώτα απ’ όλα Χρόνια Πολλά. Ξέρω ξέρω ίσως δεν χρειάζονταν οι κεφαλαίοι χαρακτήρες, αλλά στις ευχές δεν πειράζει να είμαστε λίγο υπερβολικοί. Μου συμβαίνει κάθε Χριστούγεννα να σκέφτομαι τον εαυτό μου παλιότερα, να σκέφτομαι άλλους ανθρώπους με τις οικογένειες τους, άλλους σε εκδρομές και ταξίδια, άλλους που ξέρω ή φαντάζομαι, ότι είναι μόνοι. Θα μου πει κάποιος, “είναι διαφορετικά να είσαι μόνος τα Χριστούγεννα, αν είσαι μόνος γενικά;” και θα απαντήσω “ναι, είναι.”
Ξέρετε ανάλογα με το τι σου λείπει, αντίστοιχα πράγματα εύχεσαι να σου συμβούν. Αν για παράδειγμα είσαι μάνα-νοικοκυρά στο σπίτι, να παλεύεις με τους φούρνους, τα τηγάνια, τα ταψιά, τα πιάτα και μετά όλα αυτά να περνάνε κι από τα χέρια σου για πλύσιμο, όσο καλά κι αν βλέπεις τους γύρω σου να περνούν και να το ευχαριστιέσαι, ε είναι ανθρώπινο μια φορά να πεις, “ουφ, φτάνει πια, ας καθόμουν λίγο μόνη να ξεκουραστώ”. Αν είσαι αφημένη μόνη, θα παρακαλάς να τρέχουν παιδάκια στο σπίτι σου, να υπάρχει κόσμος να σερβίρεις, να του μαγειρεύεις, να ακούς φωνές και γέλια.
Εγώ επειδή ήμουν σε οικογενειακό περιβάλλον από πολύ νέος, δεν έχω βιώσει αυτή τη μοναξιά, αν και δε θα με χαλούσε σε κάτι στιγμές υποχρεωτικών οικογενειακών συνευρέσεων, όπου οι άνθρωποι κάνουν διαγωνισμό κρετομπουκώματος και αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν εορταστικά με λίπη και αλκοόλ. Όταν γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη και είχα την ευκαιρία για διαφορετικά Χριστούγεννα, δυστυχώς δούλευα ακόμα κι ανήμερα και πιστέψτε με, σαν τη μοναξιά τού να δουλεύεις ακόμα και με πολλούς ανθρώπους γύρω σου, ενώ το παιδί σου είναι στο σπίτι, δεν έχει.
Αν δεν βρεις δυο ανθρώπους να πιείς, να μιλήσεις, τότε αδερφέ κάτι βαθύτερο συμβαίνει. Μετά την εθιμοτυπική κραιπάλη τουλάχιστον μπορείς ανήμερα, να σωριαστείς στον καναπέ σου, για να συνέλθεις την επαύριο. Παλιότερα με το τηλεκοντρόλ, συχνότερα πια στα social media θα καταναλώσεις πολλές ώρες, σκοτώνοντας χρόνο και θέλοντας πιθανώς να “σκοτώσεις” όλους αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους, που περνάνε «υπερκαταπληκτικά».
Ο τίτλος του άρθρου νομίζω ταιριάζει σε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων, εκ των οποίων μερικές τις έχω βιώσει από πρώτο χέρι. Μόνος τα Χριστούγεννα μπορεί να είσαι φαντάρος στη σκοπιά, με τη Μαμά Πατρίδα να σε έχει ντύσει με κάτι κρύα παλιόρουχα, να αισθάνεσαι τελευταία τρύπα του κοινωνικού ζουρνά και να ακούς Μάλαμα ή Pink Floyd, όταν οι συν-φάνταροι βαράνε λαϊκά κέφια του συρμού. Μόνος μπορεί να είσαι σε ένα ανοικτό βενζινάδικο, να γεμίζεις με την αντλία ρεζερβουάρ καλοντυμένων ανθρώπων που πάνε να γιορτάσουν και που μπορεί να συναντήσει το βλέμμα σου εκείνο μιας πολύ όμορφης κοπέλας, η οποία θα σε κοιτάξει με τόσο οίκτο, που θα θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.
Μόνος μπορεί να είσαι έφηβος στο σπίτι, όταν οι χωρισμένοι γονείς σου έχουν κάνει τα προγράμματα τους κι εσύ από καπρίτσιο δεν ακολουθείς κανέναν τους, αλλά και τα φιλαράκια είναι με τις οικογένειές τους, οπότε μένεις έρημος με μια γαλοπούλα που κακομαγείρεψες, να σε κοιτά μες στα μάτια, σαν να σου λέει, “εμένα γι αυτό με σφάξανε, για να σου κάνω παρέα;”
Αληθινά μόνος είναι να βρίσκεσαι Παραμονή Χριστούγεννων στο νοσοκομείο, να παλεύεις για τη ζωή σου, να σε περιποιούνται ΜΟΝΟ γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό. Πρώτος εσύ να εύχεσαι, να μπορούσες να είσαι κάπου αλλού κι ας μην ήταν πολύ διασκεδαστικά, άξιο να το ποστάρεις στο instagram, για να διαφημίσεις την ευτυχία σου. Όποιος άλλος νομίζει ότι είναι μόνος τα Χριστούγεννα και οικτίρει τον εαυτό του, δεν μπορεί μάλλον να φανταστεί, πως είναι να περνάς αυτή τη μέρα σε ένα νοσοκομείο, είτε είναι υποστελεχωμένο και υπολειτουργόν του δημοσίου, είτε υπέρ-λουξ ιδιωτικό.
Κάθε φορά που αισθάνεστε, ότι ανήκετε στην ομάδα των μόνων ανθρώπων των Χριστουγέννων, κοιτάξτε γύρω σας, αναστενάξτε με ανακούφιση και ελάτε στα συγκαλά σας. Διορθώστε τα λάθη, που μάλλον σας άφησαν μόνους και κοιτάξτε να περάσετε όσο καλύτερα μπορείτε. Χριστούγεννα είναι.
Toυ Χρήστου Κιούσης
