Ήταν το 2003 όταν ο 52χρονος Γάλλος σεφ Μπερνάρ Λουαζό, ο οποίος στάθηκε μοναδική έμπνευση για τον ήρωα του σεφ Αουγκούστ Γκουστό της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Ο Ρατατούης», βρέθηκε νεκρός με μία σφαίρα στο κεφάλι.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο σεφ Ομάρου Καντού απαγχονίστηκε στην αποθήκη του, συγκλονίζοντας την οικογένειά του και τους φίλους τους. «Νομίζαμε ότι ήταν ανίκητος. Δούλευε πάρα πολύ», είχε δηλώσει συγκλονισμένη τότε η σύζυγός του μην μπορώντας να πιστέψει ότι ο αγαπημένος της δεν βρισκόταν πια στη ζωή.
Τι οδηγεί τους ξακουστούς σεφ στον κόσμο να αφαιρούν τη ζωή τους; Πόσο βαρύ είναι το τίμημα του να έχει αναδειχθεί «βασιλιάς της κουζίνας»; Οι τρεις παραπάνω σεφ είχαν κατακτήσει την κορυφή κερδίζοντας αστέρια της περίφημης λίστας Michelin, όμως, η χαρά και ο ενθουσιασμός για μία τέτοια διάκριση συχνά ακολουθείται από άγχος, ένταση και αγωνία για να διατηρηθεί η επιτυχία.
Δεν είναι τυχαίο ότι, τουλάχιστον, στην περίπτωση του Λουαζό «κατηγορήθηκε» η λίστα Michelin για την αυτοκτονία του.
Μπορεί να έπασχε από κατάθλιψη, να εργαζόταν εντατικά και να είχε χρέη, αλλά όπως επισημαίνει το Vanity Fair είχε εκμυστηρευτεί στον φίλο του και ιδιοκτήτη του εστιατορίου «Maison Lameloise», που είχε αποσπάσει τρία αστέρια Michelin, πως αν έχανε ένα από αυτά θα αυτοκτονούσε!
«Φοβόταν πολύ τη Michelin», είχε αποκαλύψει στενός φίλος του Λουαζό, συμπληρώνοντας πως κυκλοφορούσε η φήμη ότι επρόκειτο να χάσει ένα από τα… λαμπρά αστέρια της λίστας.
«Νομίζω πως είχε καταρρεύσει από αυτή την ιδέα. Δε μπορούσε να ανταπεξέλθει στην πίεση», είχε προσθέσει ο φίλος του.
Η πίεση που ασκείται στους σεφ να παραμείνουν στην πρώτη θέση είναι τόσο έντονη που πολλοί είναι εκείνοι που έχουν επιστρέψει τα αστέρια τους.
Το 2013 ο Χούλιο Μπιόσκα επέστρεψε το αστέρι που είχε απονεμηθεί στο εστιατόριό του «Casa Julio» στη Μάλαγα της Ισπανίας, γιατί ένιωθε ότι δε μπορούσε πια να καινοτομήσει. Όπως επισημαίνει το Vanity Fair «είχε κουραστεί από το πολύπλοκο μενού του και ήθελε να κάνει κάτι πιο απλό, έτσι επέστρεψε το αστέρι του».
Έναν χρόνο αργότερα, ο σεφ Φρεντερίκ Ντούζ από το Βέλγιο ακολούθησε το παράδειγμα του Ισπανού συναδέλφου του επιστρέφοντας το αστέρι του επειδή ήθελε να μαγειρεύει πιο απλά, όπως τηγανητό κοτόπουλο χωρίς οι πελάτες του να περιμένουν το υπερθέαμα στο εστιατόριό του «t Huis van Lede».
Το 2011 η Αυστραλή σεφ Σκάι Τζίνγκελ είχε χαρακτηρίσει το αστέρι της λίστας «κατάρα» εξαιτίας των μεγάλων προσδοκιών που καλλιεργούσε στους πελάτες, αποφασίζοντας να επιστρέψει το δικό της.
Βέβαια, η απόφαση αυτή δεν είναι από τις πιο εύκολες, καθώς η απώλεια ενός αστεριού συνδυάζεται συνήθως και από την απώλεια πελατών.
Σύμφωνα με τον Αχμάς Φακαχανί, συνιδιοκτήτη των εστιατορίων που ανήκουν στον όμιλο Altamarea Group, εκτιμά ότι το αστέρι Michelin αποτελεί ένα παγκόσμιο νόμισμα.
«Ο κόσμος ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη από την Ασία, από τη Λατινική Αμερική. Είναι ένα εμπόριο του παγκόσμιου ταξιδιώτη. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει κρεμάσει το δικό του αστέρι στον τοίχο του εστιατορίου του», δήλωσε.
Την ίδια στιγμή, ο φημισμένος σεφ Γκόρντον Ράμσεϊ, το κακό παιδί της γαστρονομίας που έγινε ευρύτερα γνωστός μέσω τηλεοπτικών εκπομπών, γνωρίζει καλά τι σημαίνει να σου… ξεριζώνουν το περίφημο αστέρι.
Όταν το 2013 το εστιατόριό του στο Λονδίνο έχασε δύο από τα αστέρια του, ο Ράμσεϊ είχε ξεσπάσει σε κλάματα. Μιλώντας στην Daily Mail για το περιστατικό είχε δηλώσει: «Είναι πολύ έντονα συναισθηματικό για έναν σεφ. Είναι σαν να χάνεις το κορίτσι σου».
Δύο γαλλικά εστιατόρια βραβεύθηκαν τώρα με τρία αστέρια Michelin
Τη στιγμή που η γαλλική γαστρονομία θρηνεί για την απώλεια του Μπενουά Βιολιέ προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν από το θάνατό του, η λίστα Michelin βράβευσε δύο παρισινά εστιατόρια με τρία αστέρια.
