Σκάει ο τζίτζικας και μαζί του όλοι μας. Αν και δεν είμαι από τους ανθρώπους, που ό,τι περιμένουν με ανυπομονησία το έρμο τον Αύγουστο για να ξεσκάσω, οι εγκλεισμοί με έκαναν να πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι να ζήσω την ανεμελιά της θάλασσας και βουνού.
Περπάτησα σε παραλιακά μέρη με αέρινο φόρεμα με δύσπνοια, ιδρώτα, πιασμένο μαλλί και αυχένα, με κραγιόν σαν λιωμένο παγωτό στα χείλη, αφού έβαζα και έβγαζα την μάσκα ανάλογα με τις οδηγίες των ειδικών, βούτηξα σε πισίνες με βρώμικο νερό και θαλασσινό άμμο…Το αμέσως επόμενο που θα σκεφτώ, είναι μια και μόνο λέξη: Ταλαιπωρία.
Δεν ζεις ανεμελιά, το καλοκαίρι εκτός αν είσαι κάτω των 18χρόνων, επιδημιολόγος, βουλευτής, Υπουργός…Μπάνια στη θάλασσα, ωραίο φαγητό και τρεις με τέσσερις μήνες χωρίς καμία υποχρέωση και άγχος. Αυτό θα ήταν πράγματι το ιδανικό καλοκαίρι, αλλά όχι για μας.
Δυο –τρεις μέρες το πολύ, διαμονή σε κατάλυμα που κάποτε είχε την αίγλη. Τελικά, μπήκαμε σε δωμάτια της «μπακίρας» σε σέρβις και φιλοξενία για κλάματα, μουρμούρα, reviews, κράξιμο και νεύρα, πολλά νεύρα. Και δεν έφταναν όλα αυτά αφού καταφέρνεις να φτάσεις στην παραλία, απλώνεις την πετσετούλα σου στην ξαπλώστρα που μόλις έπιασες και με που πας να κάτσεις, το πίσω μέρος της ξαπλώστρας πετούν άμμοι, νερά, μπουκάλια και αποτσίγαρα από τους πίσω. Στο βουνό, σε μια αιώρα να κάθεσαι σαν σταρ του σινεμά και να βγάζεις σελφι και συνειδητοποιείς πως όλα τα κουνούπια του κόσμου μετακόμισαν στο σώμα σου. Στα δωμάτια μάλιστα των καταλυμάτων εκτός από τα έντομα, θα προστεθούν οι κατσαρίδες που πετούν, περπατούν και δεν πεθαίνουν ποτέ!
Το καλοκαίρι του 2021, ήθελε τα «κουμάντα» του και οι «κύριοι» δεν μας τα έλεγαν σωστά να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Εν μέσω της πανδημίας, το κανόνισμα των διακοπών ήθελε κουράγιο και εμβόλια.
Άξιοι όσοι ταξίδεψαν, εντός και εκτός περισσότερο από μια εβδομάδα. Δύο καλοκαίρια μετά, την υγειονομική κρίση που δεν έχει τελειώσει, οργανώνεται η χώρα για να υποδεχθεί τουρίστες, με την εφαρμογή του ευρωπαϊκού πιστοποιητικού, των τεστ PCR, των επιτόπου προστατευτικών μέτρων, με χρώμα κόκκινο και όλες τις αποχρώσεις του.
Σε ποιους επιτρέπεται η είσοδος, σε ποιους όχι, μελέτες, βιντεάκια, λογότυπα, τα αρνητικά τεστ, τα ερωτηματολόγια, τα άδεια café και εστιατόρια, το «τράβα λιον τζι, Please».
Ο τόπος μας έχει υπέροχα μέρη. Όρεξη να έχουμε…Είχαμε; H κανονικότητα που γνωρίζαμε έχει αντικατασταθεί από μια καινούργια. Η ίδια η αντίληψη που είχαμε περί κανονικότητας έχει αλλάξει. Οι μάσκες πιθανόν να παραμείνουν, η ψυχαγωγία έχει αλλάξει μορφή, έρχεται ένα δύσκολο φθινόπωρο που θα πλήξει ειδικά τους ανεμβολίαστους, όπως δηλώνουν ειδικοί και αξιωματούχοι.
Η ξενοδοχειακή τέχνη και συμπεριφορά είναι μία συνεχώς εξελισσόμενη διατριβή του επαγγελματία στις υπηρεσίες φιλοξενίας. Δεν σταματά, αλλά συμβαδίζει με την ανάπτυξη των μέσων λειτουργίας των ξενοδοχείων, τη νέα τεχνολογία, τον πολιτισμό και την διεύρυνση της επισκεψιμότητας των επισκεπτών της χώρας μας από κάθε γωνιά του πλανήτη, όπως λέει η Μαρία Φλοίσβου. Τα διαδικτυακά εργαλεία, το marketing και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν προσθέσει άπειρες τεχνικές προσέγγισης των επισκεπτών ενός ξενοδοχείου. Ποιος ασχολήθηκε επί της ουσίας με τους επισκέπτες; Με τον ντόπιο τουρισμό που έδωσε ζωή έστω και για ένα μικρό διάστημα στις τουριστικές περιοχές;
Τα πιο πάνω πιστοποιούν οι «εξαφανίσεις» των Προέδρων και των συμβούλων τους και όσων εμπλέκονται στο χώρο της εστίασης και της φιλοξενίας από την μικρή οθόνη…και μάλλον αυτή τη στιγμή κρατάνε τους «λογαριασμούς» και περιμένουν τα επιδόματα που τους υποσχέθηκαν τα σχέδια «ανάστασης».
Καλώς να ορίσει λοιπόν ο Σεπτέμβρης ας κρατήσουμε όσα «γευτήκαμε», τη ζεστασιά του ήλιου που χορτάσαμε και ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας προσφέρεται ολοχρονα για διακοπές. Τώρα πια πήραμε το «μάθημα» μας ως καταναλωτές και ας ανασυγκροτηθούμε για τις επόμενες εξορμήσεις. Kαι να μην ξεχνάμε ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην τουριστική βιομηχανία φέτος έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους – Άνθρωποι που με δυσκολία, θυμό και πόνο άνοιξαν τις επιχειρήσεις τους ίσα για να τα βγάλουν πέρα.
