Σχεδόν κάθε βράδυ φαντάζομαι όπως και οι περισσότεροι από εσάς επιχειρείται με διαφόρους τρόπους να «αδειάσετε» από την βαβούρα της μέρας που τελειώνει. Προσωπικά «κάθομαι στο σπίτι μου, ήσυχα, δίχως να κουνάω χέρια ή πόδια, κι όμως ταξιδεύω σ’ όλες τις θάλασσες, από τη μια χώρα κι από την άλλη», όταν αυτό δεν είναι εφικτό να γίνει κυριολεκτικά. Και πετυχαίνει…μέσα από την μουσική, τα όνειρα και πλάνα, αλλά κυρίως και μέσα από τις δικές σας αφηγήσεις/περιπέτειες και οδοιπορικά. Αυτό είναι ένα μέρος της μαγείας της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας: Η αμεσότητα και η ουσιαστική γνωριμία με νέα παιδιά που μεταφέρουν εικόνες και εμπειρίες μέσα από τα ταξίδια τους.
Χάρης Χαραλάμπους, 35 χρόνων: Συστημικός Ψυχοθεραπευτής/ Ψυχιατρικός Νοσηλευτικός Λειτουργός Σύμβουλος Τοξικοεξαρτήσεων ο οποίος εργάζεται στο Παιδοψυχιατρικό Τμήμα του Μακαρείου Νοσοκομείου. Είναι πατέρας δύο παιδιών 5 χρόνων και 9 χρόνων και λατρεύει τα ταξίδια, κυρίως με την μηχανή του: «Κάθε ταξίδι αποτελεί μια διαδρομή ψυχικής και πνευματικής αναζήτησης», λέει αρχικά πριν αρχίσει να περιγράφει τι έζησε στον Εύξεινο Πόντο.
«Πληροφορίες σε σχέση με τον Εύξεινο Πόντο καταγράφηκαν στον εγκέφαλο μου από τα μαθητικά μου χρόνια. Ανάκληση των πληροφοριών αυτών και εμπλούτιση τους, αποτέλεσε πριν από δύο χρόνια μια ταξιδιωτική εκπομπή και ένα οδοιπορικό σ’ όλο τον Εύξεινο Πόντο με τελικό προορισμό το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελάς στη Τραπεζούντα».
Το ταξίδι αρχίζει με ένα καφέ…
«Ένα απόγευμα του περασμένου Αυγούστου, σε μια βεράντα με ένα καφέ, μ’ ένα συνοδοιπόρο μοτοσικλετιστή, μοιράστηκα την ανάγκη μου για να επισκεφτώ τα μέρη αυτά. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό! Μπήκαμε στη διαδικασία να ανοίξουμε χάρτες και να χαρτογραφούμε τις πιθανές διαδρομές για να καταλήξουμε στη Παναγία Σουμελά. Στο άκουσμα της οργάνωσης μας αυτής , άλλοι δύο φίλοι μοτοσικλετιστές εντάχθηκαν στην ομάδα μας!
Και το όνειρο γίνεται πράξη!
«Τέσσερις μηχανές, φορτωμένες με ότι πιο απαραίτητο για το 10ήμερο ταξίδι αυτό, ξεκινήσαμε από Λευκωσία, περάσαμε το οδόφραγμα Αγίου Δομετίου και καταλήξαμε στο λιμάνι της Κερύνειας. Φορτώσαμε τις μηχανές μας στο πλοίο και επιβιβαστήκαμε και εμείς! Φτάσαμε στο λιμάνι Τasucu της Σελεύκειας Ισαυρίας αργά το βράδυ. Διαμονή σε ξενοδοχείο κοντά από το λιμάνι. Ξεκινώντας από τη Σελεύκεια την επόμενη μέρα το πρωί, είχαμε μπροστά μας 365 χιλιόμετρα να καλύψουμε σε δύο ρόδες! Προορισμός το μαγικό Γκίορεμε της Καππαδοκίας. Οι στάσεις απαραίτητες για ξεμούδιασμα, ένα καφέ και συντονισμός για τα επόμενα χιλιόμετρα. Αυτό γινόταν κάθε 150 χιλιόμετρα περίπου.
Οι φίλοι από την Ελλάδα…δίνουν ραντεβού
Δύο άλλοι φίλοι Κύπριοι μοτοσικλετιστές που βρίσκονταν στην Ελλάδα για περιοδεία με τις μηχανές τους, στο άκουσμα του ταξιδιού μας αυτού οργανώθηκαν και μέσω του της Αλεξανδρούπολης και του λιμανιού των Δαρδανέλιων , δώσαμε σημείο συνάντησης στη πόλη Ντερυνκόγιου της Καππαδοκίας. Εξτασιασμός. Εκεί όπου ο κάθε αρχαιολόγος και εξερευνητής θα έμεναν άναυδοι στο θέαμα της μεγαλύτερης υπόγειας πολυεπίπεδης πολιτείας που έχει ανακαλυφθεί. Εξήντα ολόκληρα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, φιλοξενώντας μέχρι και 20 χιλιάδες ανθρώπους! Στάβλοι ζώων, σχολεία, πηγάδια , ειδικά συστήματα εξαερισμού, αποθήκες τροφίμων, αίθουσες συνεδριάσεων, καταστήματα. Αφού εξερευνήσαμε την υπόγεια πολιτεία αυτή, γεμάτοι από θαυμασμό και χίλιες απορίες να κατακλύζουν τον εγκέφαλο μας, καβαλήσαμε τις μηχανές μας (έξι πλέων στο σύνολο) με τελικό προορισμό το Γκίορεμε.
Το τοπίο εγκλωβίζει το μυαλό…
Στην όψη των εντυπωσιακών βραχωδών σχηματισμών από ηφαιστειακή τέφρα δυο εκατομμυρίων χρόνων πριν, με παραπέμπαν αυτόματα σε ένα εξωγήινο τοπίο.
Το τοπίο, οι μυρωδιές, η ενέργεια του τοπίου, καλούσαν τον εσωτερικό μου κόσμο να αφεθεί και να κάνει το δικό του ταξίδι, καταγράφοντας αποθέματα ψυχής συνδεόμενες με τον συναισθηματικό μου κόσμο. Διαμονή σ’ ένα από τα ξενοδοχεία- σπηλιές που μετατράπηκαν, αφού αποτελούσαν στο παρελθών αρχαίες κατοικίες.
5.30 ξημερώματα και η μαγεία του Γκιόρεμε ζωντανεύει στον αέρα. Δεκάδες αερόστατα απογειώνονται καλύπτοντας όλο τον εναέριο χώρο του χωριού. Οι επιβλητικοί βραχώδης σχηματισμοί, μαζί με τα δεκάδες αερόστατα στον αέρα, συνθέτουν ένα ζωντανό κινούμενο πίνακα ζωγραφικής που θα ξυπνούσε συναισθήματα, κάνοντας νόημα και στο πιο καταθλιπτικό άτομο που θα το παρατηρούσε!
Δεν θα μπορούσαμε να αποχωρήσουμε από τη Καππαδοκία, χωρίς να επισκεφτούμε τα πετρομονάστηρα και ειδικά την Σκοτεινή Χριστιανική Εκκλησιά. Βυζαντινή, εντέκατου αιώνα, λαξευμένη στο βράχο, ντυμένη εσωτερικά με τις πιο σπάνιες αγιογραφίες που μπορεί να δει κάποιος. Σχήμα σταυρού με έξι τρούλλους, τέσσερις κίονες και τρείς αψίδες. ΔΕΟΣ, Νικολέτα. Ότι και να σου πω πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις αυτά τα συναισθήματα.
Αντίξοες καιρικές συνθήκες από το Καλοκαίρι – στον Χειμώνα
Αφού γεμίσαμε τις βαλίτσες μας με εικόνες, συναισθήματα, γεύσεις, μυρωδιές και ψυχικά αποθέματα, ανεβήκαμε στις μηχανές μας για τον Εύξεινο Πόντο και συγκεκριμένα την Σαμψούντα. Μια διαδρομή 425 χιλιομέτρων. Απότομη αλλαγή θερμοκρασίας , από τους 25 βαθμούς καθώς ταξιδεύαμε αγγίξαμε τους 9 βαθμούς κελσίου. Βροχερή μέρα η οποία έκανε ακόμα πιο δύσκολη τη διαδρομή μας. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Κούραση, αγωνία για άφιξη και ταυτόχρονα ανάγκη για εξερεύνηση!
Αφού διανυκτερεύσαμε στη Σαμψούντα, το επόμενο πρωί, ξεκούραστοι πλέων ξεκινήσαμε για τη Τραπεζούντα! 286 χιλιόμετρα. Αρκετές στάσεις σε γραφικά χωριουδάκια γνωρίζοντας ανθρώπους με μια ξεχωριστή πολιτισμική και θρησκευτική κουλτούρα. Ένα τεχνολογικό σφάλμα των συσκευών πλοήγησης μας, να μας βρίσκει να οδηγούμε στα 2300 μέτρα υψόμετρο, στους 2 βαθμούς κελσίου, με ορατότητα στο 0,5 μέτρο λόγω ομίχλης! Βρεγμένο έδαφος, χωμάτινα κομμάτια διαδρομής. Η αδρεναλίνη να κτυπάει κόκκινο! Μαγικά τοπία βγαλμένα από παραμύθι μας αποζημίωναν για κάθε χιλιόμετρο που έκαναν οι ρόδες των μηχανών μας.
Προς τη Παναγία Σουμελά
Διανυκτέρευση σ’ ένα ξύλινο ξενοδοχείο κατά μήκος του ποταμού και του δρόμου που οδηγούσε στη Παναγία Σουμελά. Επόμενο πρωί, ξεκούραστοι πλέων, ανεβήκαμε στις μηχανές μας με προορισμό το μοναστήρι. Καθώς ανεβαίναμε τα 1063 μέτρα για το μοναστήρι, γεμίσαμε απορίες για το τρόπο που κατάφεραν το 1860 να δημιουργήσουν το όγδοο θαύμα του κόσμου και το στολίδι αυτό του θρησκευτικού μας πολιτισμού. Φτάνοντας εκεί και αντικρίζοντας το υπερθέαμα, οι συνομιλίες μεταξύ μας αντικαταστάθηκαν από τα κλικ των φωτογραφικών μας μηχανών. Ξαφνικά κανένας δεν μιλούσε. Κάποια επιφωνήματα θαυμασμού έσπαζαν τη σιωπή μας. Η βεβήλωση κατά τα διάφορα χρονικά διαστήματα και ιδιαίτερα εκείνη του 1922 αφήσαν ανεπούλωτες πληγές τόσο στο κτήριο, όσο και στις ψυχές των κατοίκων του Εύξεινου Πόντου.
Επόμενη μέρα προορισμός η Μαλάτεια. 556 χιλιόμετρα μας περίμεναν με ενδιάμεση στάση στη διαδρομή μας το φαράγγι Dark Canyon. Ένα δυσπρόσιτο χωμάτινο φαράγγι, μήκους 25 χιλιομέτρων. Η αδρεναλίνη να ανεβαίνει καθώς προχωρούσαμε και πιο βαθιά, στα έγκατα του φαραγγιού. Βραχώδες με συντροφιά το ποταμό Karusu.
Η επιστροφή…
Η επιστροφή μας στη Κύπρο πλησίαζε με τα σώματα μας πλέων να στέλνουν μνήματα διαρκώς στον εγκέφαλο μας λέγοντας του πως έφτασαν στα όρια τους. Στο πλοίο για την επιστροφή δεν θα μπορούσε να παραληφθεί το μοίρασμα των εμπειριών μας, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Οι χάρτες άνοιξαν ξανά μια βδομάδα μετά την επιστροφή μας για τον επόμενο προορισμό μας. Χάρτες με πυξίδα τις εμπειρίες και στόχο τη ψυχική αναζήτηση… «Όλος ο κόσμος μια γειτονιά, δυο ρόδες και ένα σακίδιο, έτσι δεν γράφεις πάντα, στα κείμενα σου;» Δεν έχω παρά να συμφωνήσω.
