Ο «Εναέριος» αποτελεί σήμα κατατεθέν της Λεμεσού και ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης,στο οποίο διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις, αποτελεί τόπο συνάντησης για πολύ κόσμο, περιτρυγυρισμένος από καφετέριες, εστιατόρια κλπ. Βρίσκεται στο ανατολικό παραλιακό μέτωπο της Λεμεσού, σε μία από τις κεντρικές εισόδους της πόλης.
Η ονομασία μίας από τις πιο γνωστές παραλιακές τοποθεσίες της Λεμεσού προέρχεται από ένα μεγαλειώδες έργο που υλοποιήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο εναέριος σιδηρόδρομος, που σύνδεσε για πρώτη φορά την ορεινή Λεμεσό με τα παράλια, μνημονεύεται μέχρι σήμερα, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν σημάδια της ύπαρξής του πια.
Ξεκινώντας από της αποθήκες του μεταλλείου Αμιάντου στο Τρόοδος, ο εναέριος σιδηρόδρομος είχε μήκος 36 χιλιομέτρων και ήταν ο μεγαλύτερος που κατασκευάστηκε ποτέ για τέτοιο σκοπό.
Το 1904, η Κύπρος ξεκίνησε να εκμεταλλεύεται την εξόρυξη του μετάλλου και θεωρείτο μία από τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή αμιάντου. Στο χωριό, Κάτω και Πάνω Αμίαντος, όπου πήρε την ονομασία του από το μέταλλο, ξεκίνησε να λειτουργεί ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα αμιάντου στην Ευρώπη. Στο χωριό εργοδοτήθηκαν πολλές οικογένειες, κτίστηκε σχολείο κλπ.
Το όνομα «Εναέριος», δόθηκε γιατί στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του μεταλλείου, η μεταφορά των μεταλλευμάτων προς εξαγωγή γινόταν μέσω εναέριου σχοινοδρόμου, εξαιτίας της απουσίας οδικού δικτύου.
Την κατασκευή του μεταλλείου ανέλαβε η αποικιακή κυβέρνηση, καθώς ο αμίαντος ήταν ένα από τα σημαντικότερα ορυκτά στη Μ.Βρετανία. Εκτός από την κατασκευή του σχοινοδρόμου, οι Βρετανοί έφεραν μαούνες από τον Νείλο,οι οποίες μετέφεραν το εμπόρευμα μέχρι τα αγκυροβολημένα πλοία που βρίσκονταν κοντά στις ακτές της Λεμεσού. Η λειτουργία του ξεκίνησε λίγο μετά το 1920.
Η απόσταση του εναέριου σιδηρόδρομου ήταν γύρω στα 36km. Τα μεταλλεύματα φορτώνονταν στις αποθήκες του Πάνω Αμιάντου, μέσα στα βαγόνια. Η διαδρομή διαρκούσε 2 ώρες και υπήρχαν 2 μεγάλοι σταθμοί. Πολλές φορές τα βαγόνια έπεφταν στο κενό.
Από το Τρόοδος στη Λεμεσό μέσω αέρος…
Γύρω στο 1943, όταν άρχισε να λειτουγεί στο νησί οδικό δίκτυο, ο «Εναέριος» σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Μέχρι το τέλος του ’80, το ορυχείο λειτούργησε και στη συνέχεια έκλεισε οριστικά λόγω των σοβαρών προβλημάτων που προκαλούσε στη υγεία των εργατών και των ατυχημάτων λόγω των ανύπαρκτων μέτρων ασφαλείας. Επίσης συχνό ήταν το φαινόμενο των τραυματισμών των «πειρατικών επιβατών»,που ταξίδευαν από τον Αμίαντο στη Λεμεσό και κρέμονταν πάνω στα εναέρια σχοινιά, με αποτέλεσμα των σοβαρών τραυματισμών τους.
Από το Τρόοδος στη Λεμεσό μέσω αέρος Συχνοί ήταν οι τραυματισμοί στο ορυχείο του Αμιάντου, αφού τα μέτρα προστασίας για τους εργάτες ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Πολλοί από αυτούς τραυματίζονταν κατά τη διάρκεια της εξόρυξης, άλλοι ανέπτυσσαν πνευμοκονίαση, ενώ δεν ήταν και λίγοι οι θανάσιμοι τραυματισμοί. Ένα άλλο φαινόμενο όμως ήταν και αυτό των τραυματισμών των «πειρατικών επιβατών». Πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσιζαν να ταξιδέψουν από τον Αμίαντο στη Λεμεσό και κρέμονταν πάνω στα εναέρια σχοινιά, με αποτέλεσμα να προκληθούν πολλοί σοβαροί τραυματισμοί….
