Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι ότι μπορώ σε δεκαπέντε λέξεις να αναπτύξω τουλάχιστον πέντε διαφορετικά θέματα. Μπερδεμένες σκέψεις; Όχι. Μαζεύτηκαν πολλά – τόσα πολλά. Συμβαίνει και σε ‘σας φαντάζομαι. Ξέρω, γίναμε μια «παρέα» πια και μπορούμε να τα λέμε ανοιχτά. Βριζόμαστε, ασκούμε κριτική, ενημερώνω, ενημερώνετε, λάθη και διορθώσεις. Βλέπεται, όσο και να το παλεύω (χρόνια τώρα) να φουμάρω άλλο «καπνό» δεν μου βγαίνει. Είμαι από τις τυχερές δημοσιογράφους της γενιάς μου. Όχι, δεν έφαγα με «χρυσά κουτάλια» και δεν «λαδώθηκα». Και καφέδες έφτιαξα, και την «χαζή» έκανα, απέναντι σε κάτι λαμόγια που πήγα να μου την «φέρουν». Μου έβαλαν και τις φωνές για το «επαναστατικό» μου πνεύμα. Πήρα και απολύσεις μετά από διαφωνίες για τον τρόπο έκφρασης ενός ρεπορτάζ. Και έμαθα και αγάπησα ακόμη περισσότερο – να εκφράζομαι μέσα από λέξεις.
Τυχερή, γιατί ήμουν δίπλα σε ισχυρούς άντρες της δημοσιογραφίας…
Αποχαιρετίσαμε το 2021 τον Γιώργο Χουλιάρα φίλο αγαπημένο, Σωκράτη Χάσικο, Λουκή Παπαφιλίππου και τον συνάδελφο Πάμπο Βάσιλα. Τους τρεις ισχυρούς άντρες τους είδα, τους έζησα, να έχουν πονοκέφαλο, άγχος, να γελάνε, να θυμώνουν, να μελετούν, την άλλη πλευρά δηλαδή που προβάλουν τα δελτία ειδήσεων σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Δουλέψαμε χρόνια μαζί με τον αείμνηστο Πάμπο Βάσιλα που αγάπησε τόσο πολύ το ρεπορτάζ «δρόμου». Μια ζωή μέσα στη δημοσιογραφική αγωνία με απίστευτο πάθος και σεβασμό στους προϊστάμενους του και στους αναγνώστες. Η νεότερη γενιά δεν τον γνωρίζει, αλλά αξίζει να διαβάσει μόνο μερικά από τα ρεπορτάζ του πόσο αγαπούσε τον τόπο του. Ένα παιδί που δεν ήταν «στημένος» και μια ζωή βιαστικός – Μετά τις διασκέψεις τύπου για το γραφείο να γράψει.
Και έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι – αφήνοντας ένα σπουδαίο έργο.
«Ψυχολογική πανδημία»
Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τη «ψυχολογική πανδημία», γιατί αυτό κατάντησε να είναι. Δεν υπάρχουν τεχνικές διαχείρισης. Ξυπνάτε: Tο σύμπαν μας φτύνει κι αντί για αυτοκριτική το ρίχνουμε στο ξεμάτιασμα…ΕΛΕΟΣ!
Πλύνετε χέρια, βάλτε μάσκες, κρατήστε αποστάσεις αν είστε αρνητές κάτσετε σπίτι μέχρι να περάσει όλο αυτό – γιατί θα περάσει. Αλλά, μην χάσουμε άλλους συμπολίτες μας – δικούς σας/μας, φίλους και συγγενείς. Αυτό δεν είναι αμέλεια; Να χάνει κάποιος τη ζωή του γιατί ενώ ήταν άρρωστος τριγυρνούσε στα καφενεία, στα κομμωτήρια, στα ινστιτούτα αισθητικής…
Γιατί αναβάλουμε τις ευθύνες μας; Μπορεί κάποιος να εξηγήσει σ’ ένα παιδί που αυτή τη στιγμή βρίσκεται με τον ιό, στο κρεβατάκι του με πυρετό ή στον αναπνευστήρα σε κάποια κλινική;
Eϊναι και αυτή η επιστροφή στην κανονικότητα – που κάπου πρέπει να ξεχάστηκε. Διαλύθηκαν άνθρωποι, κυρίως αυτοί που έκτιζαν χρόνια όνειρα και τα έκαναν πραγματικότητα. Καφενεία, μπαράκια και κέντρα διασκέδασης γκρεμίστηκαν. Η ξενοδοχειακή βιομηχανία προσπαθεί να συνέλθει μετά από «σεισμό 9 ρίχτερ».
Μετά την πανδημία τι; H χώρα θα απαλλαγεί μεν από τη μέγγενη του ιού αλλά θα βρεθεί σε ένα εντελώς πρωτόγνωρο και ίσως δυστοπικό περιβάλλον. Η οικονομική κρίση καραδοκεί ξανά και όταν ξεσπάσει θα έχει μεγάλη ένταση. Μελετήστε καλύτερα τις δεύτερες και τρίτες ειδήσεις στην σειρά και όχι τις κύριες και θα καταλάβετε.
«Ας καθίσουμε φρόνημα», λοιπόν, γιατί ο αυταρχισμός με πρόσχημα την πανδημία, θα αποτελεί πλέον απτή πραγματικότητα. Θα ζούμε σε μια «η αυταρχική δημοκρατία» γιατί βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας και αυτά θα είναι τα ρέστα μας για όσους «παίζουν πόκερ με την πανδημία». Θα ανατινάξουμε την κοινωνία και άλλοι θα ξεκινούν μια οικονομία που δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα την ζήσουν οι επόμενες γενιές.
