Οκτώ σπίτια, μια εκκλησιά, ένα μικρό πάρκο, έξι κάτοικοι και μια ιστορία βαριά όσο το νησί ολόκληρο, είναι η Κισσούσα.
Για την ιστορία που φέρει το χωριό, δεν μιλά κανείς. Το «γιατί» η Κισσούσα έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, δεν θα το βρεις πουθενά γραμμένο
Η Κισσούσα, από το 1960, έχει σκόπιμα(;) εγκαταλειφθεί από την πρόνοια του κράτους.
Το χωριό, μετά την συμφωνία του κράτους με την Αγγλία για παραχώρηση της μοναδικής πηγής πόσιμου νερού, από την οποία οι κάτοικοι του, υδροδοτούσαν τα σπίτια τους αλλά και πότιζαν τους αμπελώνες τους, άρχισε να εγκαταλείπεται.
Με τις προσπάθειες του κοινοτάρχη της Κισσούσας, του κ. Μαρνέρου, δημιουργήθηκε ένα μικρό πάρκο. Οι κατά καιρούς προσπάθειες του, για καθαρισμό και εξωραϊσμό του μοναδικού μονοπατιού μελέτης της φύσης, που υπάρχει στα βόρεια της κοινότητας , δεν έφεραν μέχρι σήμερα κανένα αποτέλεσμα.
Το τμήμα δασών, απαγόρευσε την κατασκήνωση και την ετοιμασία φαγητού, στην πανέμορφη πλατεία, όπου παλιά ήταν το στόμιο της κεφαλόβρυσης της Κισσούσας.
Στην ίδια περιοχή, στην κώμη ενός κατακόρυφου κρημνού, που αποτελεί και την ανατολική όχθη του ποταμού, φωλιάζουν χιλιάδες πουλιά. Οι «φωνές» τους ακούγονται από πολύ μακριά, καθώς το ένα προσπαθεί να εξασφαλίσει καλύτερη θέση από το άλλο.
Στην αυλή της εκκλησίας των Αγίων Σέργιου και Βάκχου υπάρχει κάτι το μοναδικό για την Κύπρο. Ένας τεραστίων διαστάσεων Τρέμιθος με ηλικία που υπολογίζεται πέραν των οκτακοσίων χρόνων, σκεπάζει τον ναό και το μεγαλύτερο μέρος του παρακείμενου κοιμητηρίου.
lemesosblog
