Ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στα 121 άτομα που έχασαν τη ζωή τους κατά την αεροπορική τραγωδία της εταιρείας «Ήλιος», στο Γραμματικό, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Μοναστήρι της Αγίας Θέκλης στα χώματα της Κοινότητας Μοσφιλωτής. Πρόκειται για το παρεκκλήσι της Παναγίας της «Ελευθερώτριας» και της Αγίας Παρασκευής.
Ο μάχιμος δημοσιογράφος Φοίβος Νικολαϊδης, κάνει οδοιπορικό και μεταφέρει εικόνες μέσα από ένα ρεπορτάζ στο taxidiaris.blogspot.com, για την ιστορία και όσα υπάρχουν στο χώρο μνήμης και τιμής για τις 121 ψυχές που έφυγαν απρόσμενα το μαύρο εκείνο πρωινό της 14ης Αυγούστου το 2005.
Έξω από το παρεκκλήσι μια μαρμάρινη πλάκα με χαραγμένα τα ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν. Παρατηρώ πολύ προσεκτικά μια από τις φωτογραφίες και νοιώθω οργή και πόνο.
Κοιτάω την φωτογραφία με τα ονόματα των θυμάτων. Μου είναι σχεδόν αδύνατο για άλλη μια φορά να μην διαβάσω τα ονόματα εκείνων που έφυγαν τόσο άδικα…Και ξαφνικά κολλάω και αρχίζω να μετράω τις αντοχές μου – Στο πλαι ένα λάστιχο ποτίσματος βιδωμένο στην πλάκα!
Κάθε μνημείο σ’ αυτό τον ταλαιπωρημένο τόπο αποτελεί την μοναδική ή αν θέλετε την εξαιρετική μαρτυρία για κάποια πολιτισμική παράδοση, ζώντα ή εξαφανισμένο πολιτισμό, άνθρωπο ή ανθρώπους.
Τα «ίχνη» των 121 είναι πλέον μόνο στις καρδιές των δικών τους ανθρώπων που ακόμα υποφέρουν. Για μας τους υπόλοιπους για τα παιδιά και τα εγγόνια μας είναι η καταγραφή μιας ιστορίας βάρβαρης, βίαιης και εννοείται ανεξιχνίαστης, αφού δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε την αλήθεια.
Λυπάμαι, που θα γίνω κυνική αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι μπήκαν ήδη στην χρονοκάψουλα της ιστορίας μας και τους θυμόμαστε κάθε Αύγουστο. Όμως σε κάθε σπίτι αυτών των ανθρώπων – παιδιών, νεαρών, οικογενειών που έσβησαν σ’ ένα βουνό της Ελλάδας, υπάρχει μια φωτογραφία και δίπλα ένα καντήλι…Πάντα μια προσευχή για αυτούς.
Για μας τους υπόλοιπους το «καμπανάκι» χτυπάει όποτε βαρούν τα «τύμπανα» στα δελτία ειδήσεων και σε εκπομπές για να γεμίζουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο. Και αυτή ειναι η αλήθεια.
Για τους επισκέπτες όμως;…
Όχι δεν βανδαλίστηκε ο χώρος δεν βάφτηκε με σπρέι. Tοποθέτησαν ένα λάστιχο δίπλα στην πλάκα – Στην πλάκα που αναγράφονται ονόματα, επίθετα, φωτογραφίες, που πέρασαν στην ιστορία, ως τα θύματα της μεγαλύτερης αεροπορικής τραγωδίας της Κύπρου.
Επικαλούμαι την ΟΥΝΕΣΚΟ και τους συνεργάτες αυτής: «Τα μνημεία αλλά και παντός είδους τέχνεργα, ως αντικείμενα πολιτιστικής κληρονομιάς, διατηρούν την ιστορική τους μνήμη, την «διήγησή» τους. Η πολιτιστική κληρονομιά δεν αποτελεί μόνο κληροδότημα του παρελθόντος, αλλά και κληρονομιά, την οποία έχουμε χρέος να παραδώσουμε αλώβητη στις μελλοντικές γενεές..»
Η προστασία και προσπάθεια διατήρησής αυτής της ψυχρής πλάκας γιατί μάθαμε απλά να βλέπουμε και όχι να κοιτάμε επί της ουσίας, έχει μέσα της παιδικές φωνές, αγκαλιές, χαμόγελα…Ήταν ένα ταξίδι αναψυχής που κατέληξε σε αρχαία τραγωδία…
Και ναι, αυτή η εικόνα προσωπικά με προσβάλει ως πολίτη αυτής της Δημοκρατίας, που για κάθε τουρίστα/επισκέπτη που θα βρεθεί εκεί ίσως σκεφτεί την ανθρωπιά που έχουμε ως λαός… Αυτή η «προσθήκη» λες και είναι μια «απώλεια» της ταυτότητάς της 14ης Αυγούστου του 2005.
ps. Λάθος/καταλάθος/Ας αφαιρεθεί “αθόρυβα”…γιατί κοιμούνται τα παιδιά…
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ /Ν.Χ
