«Το Αγόρι που Κλαίει» είναι πίνακας ζωγραφικής μαζικής παραγωγής του Ιταλού ζωγράφου Μπρούνο Αμάντιο, γνωστού και ως Τζιοβάνι Μπραγκόλιν, που απεικονίζει ένα μικρό δακρυσμένο αγόρι. Ηταν ο συνηθισμένος πίνακας με το αγοράκι που κλαίει να φοράει ένα καφέ παλτο και έχει μεγάλα δακρυσμένα ματια και να βρίσκεται σε πολλά κυπριακά σπίτια ως πίνακας ή ώς αφίσα. Ο πίνακας διανεμήθηκε ευρέως από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα. Ο πίνακας έχει κυκλοφορήσει σε πολλές διαφορετικές εκδοχές, οι οποίες απεικονίζουν και πάλι μικρά δακρυσμένα παιδιά και των δύο φύλων. Το Αγόρι που Κλαίει έχει προκαλέσει αστικούς μύθους σχετικούς με μία κατάρα.
Σίγουρα κάποιοι από εσάς θα θεωρήσετε πως η εικόνα του δακρυσμένου παιδιού σας είναι οικεία, αφού ο συγκεκριμένος πίνακας ζωγραφικής ήταν μαζικής παραγωγής και βρέθηκε κρεμασμένος σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια σε όλο τον κόσμο και φυσικά και στην Κύπρο, τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80.
Και κάποια στιγμή άρχισε η σταδιακή απόσυρσή του και τον βλέπαμε σε όλο και λιγότερα σπίτια μέχρι που εξαφανίστηκε.
Ίσως η «απόσυρση» του πίνακα έχει να κάνει ακριβώς με τα όσα διαδίδονταν για εκείνον. Ποιος θα ήθελε, άλλωστε, έναν καταραμένο πίνακα στο σαλόνι του;
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1985, η βρετανική εφημερίδα The Sun ανέφερε ότι ένας πυροσβέστης από το Έσσεξ, ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν συχνά στα ερείπια καμένων σπιτιών βρίσκονταν ανέπαφα αντίγραφα του πίνακα. Μέχρι τα τέλη του Νοεμβρίου, η πεποίθηση ότι ο πίνακας ήταν καταραμένος είχε τόση απήχηση, ώστε η The Sun οργάνωνε μαζικές πυρές των αντιγράφων που στέλνονταν από τους αναγνώστες.
Μετά την αναφορά του πυροσβέστη, άνθρωποι από όλη τη Βρετανία άρχισαν να στέλνουν παρόμοιες ιστορίες και να υποστηρίζουν πως και ο δικός τους πίνακας με κάποιον «ανεξήγητο» τρόπο παραμένει άθικτος από τις φλόγες! Η υπόθεση πήρε διαστάσεις… τρόμου και πολλοί ήταν αυτοί που ξεκίνησαν να ψάχνουν το… παρελθόν του πορτρέτου αλλά και την ιστορία του εικονιζόμενου αγοριού.
Η εφημερίδα The Sun, η οποία εκείνη την εποχή ήταν από τις πιο δημοφιλείς αγγλόφωνες εφημερίδες, δημοσίευσε στις 4 Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους, μια ιστορία με τίτλο: “Η φλεγόμενη κατάρα του αγοριού που κλαίει”.
Η ιστορία αυτή, ανέφερε το πώς ένα ζευγάρι, ο Ρονκαι η Μέι Χολ, κατηγόρησαν τη φτηνή ζωγραφιά ενός μικρού παιδιού με δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό του, για τη φωτιά που έκαψε το σπίτι τους στο Ρόδερχαμ, στο Νότιο Γιορκσάιρ. Η φλόγα ξεκίνησε από ένα τηγάνι στην κουζίνα του σπιτιού τους και εξαπλώθηκε γρήγορα.
Ωστόσο, αν και τα δωμάτια στο ισόγειο του σπιτιού είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές, ο πίνακας του μικρού αγοριού που κλαίει, κατάφερε να μείνει άθικτος από τις φλόγες ! Συνέχισε να βρίσκεται κρεμασμένος στον τοίχο, περιβαλλόμενος από μια σκηνή καταστροφής.
Το αγόρι ήταν ένα ορφανό παιδί που είχε χάσει τους γονείς του σε μια πυρκαγιά, ενώ σύμφωνα με ορισμένες φήμες είχε την ικανότητα να βάζει το ίδιο φωτιά… με τηλεπάθεια! Ο ζωγράφος το πήρε υπό την προστασία του και μετά από λίγο καιρό το στούντιο του έπιασε φωτιά και το αγόρι το έσκασε. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του.
Ακόμα και σήμερα γίνονται πειράματα προκειμένου να λυθεί το μυστήριο. Ο παραγωγός ραδιοφώνου Steven Punt βρήκε έναν τέτοιο πίνακα και επιχείρησε να τον κάψει, σε ένα ερευνητικό κέντρο. Το αποτέλεσμα εξέπληξαν αφού κάηκε μόνο ένα μέρος της κορνίζας ενώ το πρόσωπο του αγοριού παρέμεινε άθικτο.
Επμέλεια:Νικολέτα Χρήστου
