Μια από εκείνες τις μέρες που «πνίγομαι» η σημερινή. Ξημέρωμα Τετάρτης μ’ ένα καφέ στο χέρι δεν είχα καταφέρει να βάλω σκέψεις σε τάξη. Μια «ακαταστασία». Είναι και αυτό το τρομακτικό που επιβεβαιώνει ο δρ. Ρίτσαρντ Κάρλσον, ψυχολόγος, συγγραφέας και σύμβουλο επιχειρήσεων: «Oι ανακατεμένες σκέψεις είναι επικίνδυνες λακκούβες στον ομαλό δρόμο της σκέψης».
Ακολουθώ μια από τις συμβουλές του: «Η λύση είναι να παρατηρήσετε τί συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σας πριν οι σκέψεις σας βρουν την ευκαιρία να αποκτήσουν κεκτημένη ταχύτητα. Όσο γρηγορότερα συλλάβετε τον εαυτό σας πάνω στην πράξη της δημιουργίας μίας πνευματικής χιονοστιβάδας, τόσο ευκολότερο είναι να τον σταματήσετε».
Κλείνω το κινητό. Μπαίνω στο αμάξι. Οδηγώ σε δρόμους εκατομμύριων ετών. Την ομορφιά της, την ξέρω ακόμα και το χαρακτήρα της και εκείνες τις πολλές ιστορικές δυσκολίες της, αγαπημένη μου Λευκωσία.
Δεν είμαι ιστορικός. Αλλά μπορώ να γίνω. Όπως και εσείς αγαπημένοι μου. Είναι τόσο απλό. Αναζητώντας ιστορίες θα βρείτε εκείνα τα αποδεικτικά τεκμήρια και ίσως μπροστά σας βρεθεί το παρελθόν.
Οι προφορικές αφηγήσεις είναι το «εργαλείο», μου που θα με φέρει μπροστά σε μια οθόνη με πλήκτρα για να μοιραστώ μαζί σας γραπτές αφηγήσεις για το νησί μας και την ιστορία του.
Κοιτάω αρχοντικά, εκκλησίες και μπροστά μου η λέξη «τουρισμός». Δεν το γνώριζα, αλλά εμφανίστηκε το 1800, όταν ο τουρισμός στην αρχαιότητα αποτελούσε δραστηριότητα με τη μορφή θρησκευτικού προσκυνήματος.
Στην εμπορευματοποίηση του τουρισμού πρωτοστάτησε ο Thomas Cook, με την ίδρυση του πρώτου γραφείου ταξιδιών και την πρώτη οργανωμένη κρουαζιέρα, μεταξύ πολλών άλλων καινοτομιών. Σε μια «παλαιοτουριστική» περίοδο ο τουρισμός είχε αριστοκρατικό χαρακτήρα. Ο λεγόμενος τουρισμός των rentiers (εισοδηματιών) έλαβε τέλος στις αρχές του 20ού αιώνα.
Παρακολουθώντας τις ριζικές ανακατατάξεις των εκβιομηχανιζόμενων κοινωνιών, ο τουρισμός απέκτησε μαζικό χαρακτήρα. Η εισαγωγή της άδειας μετ’ αποδοχών για τους εργαζομένους το 1936 αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του τουρισμού. Ο μαζικός τουρισμός του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα διακρίνεται σε τρεις φάσεις: 1950 έως 1970-1975, 1970-1975 έως 2000 και 2000 έως σήμερα.
Επιστρέφω στο σπίτι και κοιτάω το αρχείο με τις φωτογραφίες αυτής της πόλης.
Η γέννηση…
Ο μύθος για τη γέννηση της Αφροδίτης μέσα από τους αφρούς της θάλασσας μπορεί να συγκριθεί με τη γεωλογική γένεση της Κύπρoυ αφού η νήσος αναδύθηκε από τον φλοιό του Ωκεανού. Πυρήνας είναι το οφιολιθικό σύμπλεγμα του Τροόδους, ηλικίας 92 εκατομμυρίων χρόνων. Τα πετρώματα του Τροόδους αποτελούν ένα κομμάτι αρχαίου ωκεάνιου φλοιού, που άρχισε να αναδύεται από τη θάλασσα πριν 10 εκατομμύρια χρόνια.
Πρώτα αναδύθηκε η οροσειρά του Τροόδους, στη συνέχεια ασβεστολιθικά ιζήματα άρχισαν να προσκολλούνται και σταδιακά άρχισε να μειώνεται το βάθος των θαλασσών. Τέλος προσκολλήθηκε η οροσειρά του Πενταδάκτυλου στη βόρεια πλευρά του συμπλέγματος του Τροόδους.
Η Λευκωσία γεννήθηκε – αναδύθηκε από τη θάλασσα πριν από 1,8 – 5 εκατομμύρια χρόνια. Με την ανάδυση της Λευκωσίας ενώθηκαν οι δύο οροσειρές Τροόδους και Πενταδάκτυλου έχοντας μεταξύ τους μια πεδιάδα, που σήμερα ονομάζεται Μεσαορία.
Έτσι γεννήθηκε η νήσος Κύπρος.
Η Λευκωσία, σύμφωνα με πληροφορίες συναδέλφων του polignosi, επελέγη από τους Βυζαντινούς ως η νέα πρωτεύουσα της Κύπρου γιατί απεδείχθη ασφαλέστερη από όλες τις υπόλοιπες πόλεις κατά την περίοδο των αραβικών επιδρομών. Εξάλλου η κεντρική της θέση διευκόλυνε την καλύτερη διοίκηση της Κύπρου ολόκληρης. Ο κίνδυνος για την Κύπρο ερχόταν πάντοτε από τη θάλασσα˙ η πλησιέστερη θάλασσα προς τη Λευκωσία είναι η θάλασσα της Κερύνειας, απ’ όπου όμως η νέα πρωτεύουσα βρισκόταν αποκομμένη με το φυσικό τείχος της οροσειράς του Πενταδάκτυλου. Ακριβώς δε στην απέναντι της Λευκωσίας κορυφή της οροσειράς, είχε ανεγερθεί και το κάστρο του Βουφαβέντο με το οποίο η νέα πρωτεύουσα είχε και οπτική επαφή για έγκαιρη προειδοποίηση σε περίπτωση κινδύνου.
Μια πόλη με στίχους, νότες, συνθήματα, φοιτητές και μαθητές, διαδηλώσεις, βήματα προσφύγων, αγκαλιές, έρωτες, ένα συρματόπλεγμα, ένα γιατί και ένα μοίρασμα που δεν αντέχετε…Αγαπώ αυτό τον τόπο και μισώ τις «επιχορηγήσεις» από «πανεπιστήμιο των πολιτικών».
Σου χρωστάμε ένα ακόμη σύνθημα και κάτι στίχους να μιλούν για ελευθερία.
Φωτος: Nicosia Cyprus Historic Centre
