Στα ταξίδια του μυαλού είμαστε μόνοι μας. Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να εισβάλλει σε αυτά και να μας χαλάσει τη μαγεία και το όνειρο. Εδώ και δέκα μέρες “λείπω” από δω και από παντού. Μια συνειδητή επιλογή σχεδόν αυθόρμητη. Πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να χαζεύει; Πόσες φορές βρίσκεστε κάπου και το μυαλό σας, σας πάει κάπου εντελώς διαφορετικά; Είναι εκείνες οι μικρές στιγμές που ξαναπαίζω στο μυαλό μου μια σκηνή. Εκεί που πάω στο αγαπημένο μου μέρος μόνο από μνήμη. Εκεί που φτιάχνω το δικό μου σενάριο…που δυστυχώς δεν μπορούσα να καταγράψω σε ένα ψυχρό πληκτρολόγιο αυτό το ταξίδι. ‘
Παιδιά, ονειροπόλοι πολλοί. Άλλοι με ένα κινητό να τραβάνε πλάνα γεμάτα “μυστήριο” για την τοποθεσία που νοιώθουν “ευλογημένοι”. Άλλοι με μαγιό σε τετραψήφιο νούμερο και πλατφόρμες να βουλιάζουν στις διάσημες παραλίες του νησιού και να ποζάρουν “τάχα” σαν μια στιγμή που έχει απαθανατίσει ένας διάσημος φωτογράφος. Παντού άτομα αφηρημένα… Θυμωμένα και γεμάτα γκρίνια.
Και σιγά μην καθίσω αεικίνητη και να μιζεριάζω. Δεν ξέρω από ποιο “ανέκδοτο” προέρχομαι – φτάνει που επιτρέπω συνειδητά να “γελάνε” με την τρέλα που “πουλάω”: Γιατί με την κατάσταση που επικρατεί καταλήγεις να φέρεσαι όπως ακριβώς σιχαίνεσαι; Eίχες κανονίσει τόσα και πάγωσαν όλα στο όνομα της πανδημίας, του πολέμου και της ακρίβειας. Πάρτι, μαζώξεις, μουσικές βραδιές με φίλους, εκείνο το road trip που τόσο περίμενες – Κάντο τώρα.
Οι βαλίτσες έμειναν στο πατάρι, το αμάξι στο γκαράζ, κι εσύ στο σπίτι, δύο χρόνια. Σήκωσε τα μάτια ψηλά και δόξασε ό,τι βλέπεις. Μπες στο αμάξι και ξεκίνα. Βάλε μουσική και χαμογέλα χωρίς την μάσκα που σου το έχει στερήσει τόσο καιρό, εκείνο το χαχανητό εκείνο το χαμόγελο που φτιάχνει τις πιο όμορφες ρυτίδες.’
Ξέρεις καταβάθος πως δεν είσαι μόνος σου. Τρύπιες τσέπες έχουμε πολλοί. Το χρησιμότερο εργαλείο που διαθέτεις, είναι το μυαλό σου. Μεγάλος σύμμαχος, αλήθεια στο λέω.
Αφού τακτοποίησα σκέψεις και ενημέρωσα ότι το “ξανθό μαλλί” δεν υπάρχει πλέον βρήκα τα πατήματα μου και το μυαλό μου γέμισε χρώματα και παιδικότητα: Ήρθε η ώρα να φύγω και ενημέρωσα ότι πάω στο καταφύγιο μου: Χρώματος μπλε. Απάτητα χώματα, μακρια από βαβούρα και μέσα στο σακίδιο μια αλλαξιά. Βούτηξα σε μια παραλία της Πάφου που ομολογώ οτι πάντα θαύμαζα αλλά φοβόμουν να βουτήξω. Πάγωσε το σώμα μου. Τρόμαξα και τα κατάφερα. Έφυγα για μια άλλη ακτογραμμή. Έμεινα σε λυόμενο σπίτι και καθόμουν σε μια πλαστική καρέκλα να κοιτάω το κύμα να αγριεύει και άλλοτε να ειναι τοσο ήρεμο. Ξάπλωσα στα χαλίκια το τηλέφωνο να χτυπάει για ώρες. Τρεις φίλοι κολλητοί με έψαχναν.
Ήρθαν στον “κόσμο’ μου με ένα καρπούζι και ένα καλάμι για ψάρεμα.
‘“Έχεις αφεθεί τόσο στην ομορφιά του «μετά» σου”, μου λέει η Αλεξία. Δεν της απάντησα απλά της χάρισα το χαμογελό μου.
Ο Έντι με ψαχνει στα νερά καθισμενος στην καρέκλα και ο Ερικ με την Αλεξία να βγαζουν φωτογραφίες.
Ναι, σήμερα ξέρω: Άνθρωποι που πέρασαν στη ζωή μου απλά για να περάσουν, πέρασαν. Φιλίες που ξεχάστηκαν στα χρόνια χωρίς να ξέρεις το γιατί. Άτομα που σε πλήγωσαν είτε με λόγια είτε με πράξεις είτε με όσα δεν έκαναν. Άτομα που εσύ πλήγωσες και έχεις μετανιώσει. Λόγια που ειπώθηκαν, λόγια που αναιρέθηκαν. Επιπολαιότητες, απλά για να τις κάνεις. Αυτό το ταξίδι νίκησε όλη αυτή η αρνητικότητα. Δεν δέχομαι την ήττα και δεν θα με πάρει καμία άσχημη σκέψη από κάτω. Βλέπω θετικά το καθετί, όσο άσχημο κι αν μοιάζει. Θα κάνω άσπρο το μαύρο. Θα αντικαθιστώ το μίσος με την αγάπη. Την κακία με καλοσύνη. Την αχαριστία με ευγνωμοσύνη. Τον θυμό με την ηρεμία: Είτε αυτό ειναι σε ουρανοξύστη με μακιγιέζ και ενδυματολόγους, είτε σε κότερο, είτε σε ένα καταρράκτη ή ακόμη στην άκρη του Ακάμα με το παλιό μου μαγιό μια αυτοσχέδια φωτιά…φτάνει κανείς να μην ξαναχτυπήσει την “πόρτα” μου στα όνειρα μου.
”“Το μόνο μέσο για να δυναμώσεις τη διάνοια σου είναι να μην έχεις κατασταλάξει για τίποτε, να αφήνεις το μυαλό σου να είναι ένα πανηγύρι για όλες τις σκέψεις.”
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
ΦΩΤΟΣ:Αλεξία Σταύρου
