Το θέμα της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων είναι μια πονεμένη ιστορία. Εδώ και δεκάδες χρόνια οικονομικοπολιτικοί παράγοντες την πιπιλούν, με κάθε ευκαιρία πουλώντας φρούδες ευκαιρίες. Στο μυαλό τους ο όρος ξένη επένδυση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ξεπούλημα της Κύπρου, ή έστω μεγάλο μέρος της Κύπρου, κάτι που έχει ήδη επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό.
Ρώσοι, Κινέζοι, κυρίως αλλά και άλλες εθνικότητες εισέβαλαν στην Κύπρο και αγοράζουν ακίνητα. Παντού ξεφυτρώνουν πύργοι και βίλες με την προσδοκία να πουληθούν στους ξένους και για να βγουν οι ταγοί του τόπου ισχυριζόμενοι πως πέτυχαν τους στόχους τους. Αλλά επένδυση δεν σημαίνει εφάπαξ δαπάνη ενός ποσού για να αγορασθεί ένα ακίνητο. Επένδυση σημαίνει θέσεις εργασίας, σημαίνει παραγωγή, σημαίνει ανανεωμένη ροή εσόδων. Εμείς περιοριζόμαστε στο απλό το εύκολο. Τρανό παράδειγμα οι λεγόμενοι πύργοι, είτε αυτοί βρίσκονται στη Λεμεσό είτε αλλού. Αρκεί μια αυτοψία για να διαπιστωθεί εύκολα η μεγάλη απάτη της ισχυριζόμενης ξένης επένδυσης. Τα βράδια θα δει κανείς ότι από τα δεκάδες διαμερίσματα ενός πύργου, είναι φωτισμένα και άρα κατοικημένα το πολύ μέχρι τρία. Οι ιδιοκτήτες των υπολοίπων αγνοούνται.
Τι έχουμε στην πράξη; Ένα μεγάλο μέρος των ακινήτων να ανήκει σε ξένους οι οποίοι πιθανώς να μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Κύπρο. Το ποσοστό αυτό αν προστεθεί στο 38% του εδάφους μας που κατέχει η Τουρκία συν εκείνο που κατέχουν οι Βρετανοί με τις βάσεις τους θα δούμε ότι η Κύπρος δεν ανήκει στους Κυπρίους. Και δεν φτάνουν αυτά. Οι πληροφορίες μας φέρουν Ισραηλίτες επιχειρηματίες να είναι έτοιμοι να επενδύσουν, δηλαδή να αγοράσουν κι άλλα ξενοδοχεία, γιατί ήδη διαθέτουν αρκετά στην Κύπρο. Το ίδιο συμβαίνει και με Ελλαδίτες επιχειρηματίες που αγοράζουν με τον ίδιο ζήλο ξενοδοχειακές μονάδες στη Λευκωσία με προοπτική τον συνεδριακό τουρισμό. Και εδώ γεννούνται ανάλογα ερωτήματα. Είναι οι ξένες επενδύσεις στον τουρισμό επωφελείς για τον τόπο; Όλοι ξέρουν ότι η ξενοδοχειακή-τουριστική βιομηχανία εξαρτάται απόλυτα από αστάθμητους παράγοντες που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει. Το ζούμε τώρα με την πανδημία, το είδαμε σε περιόδους οικονομικής κρίσης και σε περιπτώσεις πολεμικών συρράξεων και κρίσεων στην περιοχή μας. Πόσο σοφό, λοιπόν είναι να βάζουμε όλα τα αβγά μας σε ένα καλάθι;
Ως πότε θα επιμένουμε σε ένα μοντέλο ανάπτυξης που είναι εύθραυστο; Ως πότε θα στηριζόμαστε σε ξένα δεκανίκια και να κτίζουμε πύργους στην άμμο; Ως πότε οι δικοί μας επιχειρηματίες και εταιρείες θα είναι ο φτωχός συγγενής του όλου σκηνικού; Θα παραμένουν πάντα στα ίδια επίπεδα, αρκούμενοι στον χαρακτηρισμό της μικρομεσαίας επιχείρησης και να βλέπουν τους ξένους να πλουτίζουν εδώ στον τόπο μας και όποτε κρίνουν συμφέρον για τους ίδιους να τα παίρνουν και να φεύγουν αφήνοντάς μας σύξυλους;
Είναι καιρός οι ιθύνοντες να δουν και λίγο πέρα από τη μύτη τους. Να αναπτύξουν τη φαντασία τους και να σκεφτούν τρόπους πραγματικής ανάπτυξης. Κατά καιρούς ακούμε ευφάνταστες ιδέες και παράθεση προοπτικών που όμως ουδέποτε υλοποιήθηκαν ή εφαρμόστηκαν. Παρά το γεγονός ότι πολλές φορές η επένδυση και οι ελπίδες σε ξένους μάγους αποδείχθηκαν φρούδες. Έστω και τώρα ας κάνουν ένα «ριστάρτ» θέτοντας στόχους επ’ ωφελεία της οικονομίας, του τόπου και των ανθρώπων του. Ας μη τα περιμένουν όλα από τους ξένους οι οποίοι μοναδικό στόχο και κίνητρο έχουν το κέρδος και χωρίς αυτό εύκολα μας χαιρετούν και φεύγουν αφού αποκόμισαν τα κέρδη τους.
