Οι αποστολές στα κατεχόμενα από το 1996 έδωσαν στον συνάδελφο Τάσο Δημητριάδη το προτέρημα έναντι των άλλων συναδέλφων του να μπορέσει να καταγράψει με την κάμερα όλα μα όλα τα κατεχόμενα χωριά και πόλεις της Κύπρου. Είχε μείνει έκπληκτος από τα κτίσματα, της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου από την ανάπτυξη και συνειδητοποίησε ότι αυτή η πόλη ήταν τότε 40 και χρόνια μπροστά. Έβλεπε πράγματα που ακόμα στην ελεύθερη Κύπρο ακόμα δεν είχαν γίνει. Για παράδειγμα όπως θα μας πει: «Είδα ότι είχε αποχετευτικό, είδα ξενοδοχεία πολυώροφα με αρχιτεκτονική που δεν έβλεπα τότε στις τουριστικές περιοχές της ελεύθερης Κύπρου».
«Αυτό που με έχει συγκλονίσει δεν είναι ούτε οι καταστροφές, ούτε τα κτίρια, αλλά μια απλή εικόνα που αντίκρισα σ’ ένα από τα σπίτια που είναι μέσα στην κλειστή πόλη. Είχα προσέξει κατά την περιδιάβαση μου γύρο από την πόλη ότι σ’ ένα παράθυρό ενός σπιτιού, να βρίσκετε σφηνωμένη μισή προς τα έξω μια βαλίτσα με διάφορα προσωπικά αντικείμενα», αυτό θα μου εξομολογηθεί ο αγαπητός Τάσος.
Η ταξιδιωτική βαλίτσα και οι έρευνες…
«Για αρκετά χρόνια με βασάνιζαν διάφορα σενάρια βάση αυτής της βαλίτσας. Πάντα διερωτώμουν αν η βαλίτσα έμεινε εκεί κατά την διάρκεια διαφυγής του ιδιοκτήτη, που επειδή ήταν βιαστικός την άφησε έτσι και έτρεξε, διότι μήπως οι τούρκοι είχαν φτάσει στο σπίτι του», μου λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει:
«Ένα άλλο σενάριο ήταν μήπως κάποιος πήγε για να κλέψει, και κατά την φυγή του έγινε αντιληπτός και αναγκάστηκε να την αφήσει έτσι σφηνωμένη στο παράθυρο. Αυτά και άλλα πολλά σενάρια περνούσαν από την σκέψη μου για αρκετά χρόνια.
Μέχρι που πήγα μια μέρα και έβγαλα φωτογραφία το σπίτι και την βαλίτσα και άρχισα να αναζητώ τον ιδιοκτήτη από το Φατσοβιβλίο. Σε λίγο καιρό οι πληροφορίες που πήρα, με οδήγησαν στον ιδιοκτήτη της αλλά ποτέ δεν έμαθα την ιστορία της για να μπορώ να στην πω Nικολέτα μου, αφού έφυγε για το «μεγάλο ταξίδι» λίγα χρόνια πριν, αρχίσω να τον αναζητώ», όπως μου είπαν.
