Υπήρχε μία εποχή, όχι αρκετά χρόνια πριν, όπου συνέβαινε το εξής παράδοξο (ή όχι και τόσο παράδοξο): Πήγαινες σε ένα εστιατόριο με την παρέα σου, έδινες την παραγγελία σου, έφτανε στο τραπέζι το πιάτο που είχες παραγγείλει αποκλειστικά για εσένα, το έτρωγες ολομόναχος, το απολάμβανες και έφευγες. Το κομμάτι του ρίσκου ήταν κι αυτό διαρκώς εκεί: Αν το κυρίως πιάτο ήταν κακό ή μακριά από τις προδιαγραφές και τις επιθυμίες σου εκείνη τη στιγμή, αρκούσε για να καταστρέψει ολόκληρη την εμπειρία.
Αν όμως ήταν καλό, τότε τα πράγματα κυλούσαν τέλεια. Η γαστρονομική βιομηχανία προχώρησε, με ολοένα και περισσότερα “πρώτα” να μπαίνουν στο παιχνίδι, την ίδια στιγμή που οι ουρανίσκοι γινόντουσαν ολοένα και πιο εκπαιδευμένοι.
Ο πειραματισμός με πάμπολλα ορεκτικά είναι πλέον μία πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να μειώνονται ή να αποφεύγονται τα κυρίως πιάτα. Η ηγεμονία του κοινόχρηστου πιάτου είναι εδώ. Η γαστριμαργική μονογαμία τείνει να εκλείψει και το food sharing εξαπλώνεται με ρυθμούς γρηγορότερους από ό,τι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος food blogger. Τι γίνεται όμως όταν θέλεις ένα πιάτο αποκλειστικά για εσένα και η επικρατούσα άποψη στο στερεί;
Ναι, υπάρχουν κάποια προβλήματα. Όπως ας πούμε το ό,τι είσαι έρμαιο στο έλεος των εκλεπτυσμένων γεύσεων ή ακόμη και της δυσανεξίας των υπολοίπων. Υπάρχει ένας ιντριγκαδόρικος αστικός μύθος που υποστηρίζει πως δεν γνωρίζεις πραγματικά καλά κανέναν, μέχρι να καθίσεις μαζί του στο ίδιο τραπέζι για φαγητό. Εκεί, όπου το μοίρασμα ενός ή περισσότερων πιάτων μπορεί να δημιουργήσει πεδίο δημιουργίας ανθρώπινων σχέσεων ή τερματισμού αυτών, πολύ συχνά εν τη γενέσει τους. Ένα άλλο θέμα προς συζήτηση: Δεν προορίζονται όλα τα πιάτα για sharing. Τα ραβιόλι στο πιάτο είναι 7 και αυτό συμβαίνει για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Δεν είναι όλα tapas ή sashimi για να μοιράζονται.
Ύστερα, μπαίνει στο παιχνίδι η επιστήμη. Η αισιόδοξη άποψη αναφέρει πως το να μοιράζεσαι φαγητό με κάποιον ενθαρρύνει το είδος της σχέσης που έχεις μαζί του, καθώς η πράξη από μόνη της αυξάνει την ορμόνη οξυτοκίνη, που βοηθά στο να δημιουργηθούν και να εδραιωθούν δεσμοί αγάπης ενώ απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια του τοκετού για τις γυναίκες αλλά και κατά τη διάρκεια του οργασμού. Από την άλλη, η Dr. Jennifer Verdolin από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα, σε παλαιότερη έρευνα της είχε τονίσει πως “η διανομή τροφίμων είναι ενδεικτική μιας στενής σχέσης, δεδομένου ότι το φαγητό θεωρείται ένας πόρος. Όσο καλύτερος είναι ο πόρος αυτός, τόσο πιο δύσκολα θα τον μοιραστεί κάποιος. Σκέψου μόνο τον εαυτό σου, όταν έχει μπροστά του ένα πιάτο με νόστιμες, τηγανητές πατάτες. Πόσο εύκολο είναι να δώσεις έστω και μία από αυτές;“.
Τέλος, μία ερώτηση προς τους θιασώτες του sharing: Ποιος τρώει την τελευταία φέτα ψωμί ή την τελευταία μπουκιά σε ένα πιάτο;
Πηγή: esquire
