Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, δημιουργήθηκε στη Λευκωσία η πρώτη ίσως οργανωμένη μπυραρία της Λευκωσίας από τον Άκη Μιλτιάδους που είχε μετέπειτα συνέταιρο τον Άκη Λεωνίδου.Τα νέα μέτρα στην Ελλάδα μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις όπου οι μπυραρίες άνοιγαν πρωί και έκλειναν ξημερώματα και με οδηγούν σε μια μαγευτική διαδυκτιακή έρευνα με κατάληξη να συναντώ ένα κύριο που εργαζόταν εκεί από 16 ετών.
Η μπυραρία Μύθος, βρισκόταν στην οδό Θεοφάνους Θεοδότου, δίπλα από τον κινηματογράφο Ντιάνα 4, ενώ στη γωνία Μακαρίου – Θ. Θεοδότου ήταν το γνωστότατο εκείνη την εποχή Wimpy.
Αν και αρκετά μικρή σε ηλικία θυμάμαι έξω από αυτή να υπήρχαν πολλές μοτοσυκλέτες, την επέλεγαν μαθητές, στρατιώτες και φοιτητές, ενώ στον Μύθο υπήρχαν και θαμώνες μεγαλύτερης ηλικίας.
Θυμάμαι το Piccadilly που βρισκόταν απέναντι με τα υπέροχα σάντουιτς, που τρώγαμε όταν είχαμε σχολικές αργίες και χαζεύαμε με τους συμμαθητές τους θαμώνες που μπαινόβγαιναν.
Η μπυραρία ήτανε αρχοντικό που ανήκε στην οικογένεια Ιορδάνους (Iordanous confirmex). Είχε δυο εισόδους μια επί της λεωφόρου Μακαρίου και μια επί της Θεοφάνη Θεοδότου.
Ο «Μύθος» έκλεισε τον Δεκέμβριο του 1992 και το αρχοντικό κατεδαφίστηκε . Χρόνια αργότερα τη θέση του πήρε ένα τεράστιο παρκινγκ από μπετόν.
«Προσωπικά είχα την τύχη να γνωρίσω πολύ κόσμο, να κάνω καλούς φίλους όπου διατηρούμε φιλίες όλα αυτά τα χρόνια. Το πιο βασικό εκεί “μορφώθηκα”. Εργάστηκα πολλά χρόνια στον “Μύθο” και στο Wine & cheese bar που λειτουργούσε από πάνω. Ήμουν μαθητής βέβαια τότε. Ο αείμνηστος Άκης Μιλτιάδους ήταν χρόνια μπροστά από την εποχή του.», θυμάται ο Μίλτος Μακρής.
Δηλώνει αποκλειστικά στο Taste and Hospitaluity: “Άρχισα το 1980 στα 16 μου χρόνια, να καθαρίζω, το Wine & cheese bar που βρισκόταν στον πάνω όροφο του αρχοντικού και μεταγενέστερα την περίοδο που έκανα στρατό ήμουν bartender. Στις καλοκαιρινές διακοπές όταν σπούδαζα και ερχόμουνα Κύπρο δούλευα και πάλι εκεί, κυρίως από αγάπη και σεβασμό που είχα προς τον αείμνηστο Άκη διότι: Ο «Μύθος» ήταν ΚΑΙ παραμένει στο αίμα μας για όλους όσους πέρασαν τα κατώφλι της…”
