Μια πρόσκληση που λόγο των δύσκολων καταστάσεων που επικρατεί στη χώρα μας και την Ελλάδα δεν μπορούσα να αποδεχτώ. Το νησί Κως είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη. Βρέθηκα πριν από μερικά χρόνια για πρώτη φορά και το πλούσιο γαστρονομικό χαρτοφυλάκιο που ακολουθεί το νησί είναι «βουτηγμένο» στην παράδοση με είχε κερδίσει. Με πληθυσμό 30.000 κατοίκους είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου σε έκταση μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο και το δεύτερο σε πληθυσμό μετά τη Ρόδο. Η επιφάνεια του νησιού είναι 295,3 τ.χλμ. με ακτογραμμή 112 χιλιομέτρων.
Αυτή τη φορά μια παρέα με περίμενε για να γνωρίσουμε τα βουνά του νησιού μέσα από ένα οδοιπορικό με πολύ βάδισμα και ορειβασία. Απόκρημνα βουνά και γυμνά, που κόβονται από ψηλές απομονωμένες βραχώδεις δομές και απότομες πλαγιές, με λόφους που γέρνουν προς τα βουνά και πράσινες πεδιάδες.
«Θα τα πούμε σύντομα» ήταν η δέσμευση μου στην παρέα που αποτελείται από καταξιωμένους σεφ. Ανυπομονώ να βρεθώ στους ελαιώνες, κάτω από το κάστρο της Αντιμαχίας και να απολαύσω την όμορφη θέα της Καρδάμαινας. Το έδαφος της Κω είναι αρκετά επίπεδο και το μοναδικό βουνό είναι το Όρος Δίκαιος και το Όρος Σύμπατρος, ενώ η πόλη της Κω είναι χτισμένη σε μια κοιλάδα.
Το ιδανικό κλίμα της Κω που είναι ήπιο όλο το χρόνο, η μορφολογία του εδάφους της και οι βροχές του χειμώνα παρέχουν τις καλύτερες συνθήκες για την καλλιέργεια γεωργικών προϊόντων που περιλαμβάνουν σιτηρά, κηπευτικά, φρούτα, σταφύλια, καπνά και ελιές, ενώ η κτηνοτροφία και η μελισσοκομικά είναι επίσης πολύ σημαντικές. Χουρμαδιές και κυπαρίσσια και κήποι κάνουν το νησί καταπράσινο νησί.
Η Κως μπορεί να είναι ένας προορισμός ταυτισμένος με τον Ιπποκράτη και την ιατρική επιστήμη, μπορεί να είναι ένας θαυμάσιος τόπος αναψυχής του Νοτίου Αιγαίου με πανέμορφες παραλίες και τουριστικά αξιοθέατα που δύσκολα δεν ικανοποιούν έναν επισκέπτη,, είναι όμως και ένας προορισμός που αν επιλέξεις και τον εξερευνήσεις σωστά και προσεκτικότερα ακολουθώντας μερικά μη δημοφιλή και παραμερισμένα μονοπάτια θα σε οδηγήσουν σε τοπία μοναδικά και θα έρθεις αντιμέτωπος με εικόνες απίστευτες.
Ο πρώτος μοναδικός τρόπος να νιώσεις αυτήν την μοναδική ικανοποίηση ενός απαιτητικού επισκέπτη είναι να ξεκινήσεις μια πεζοπορία με προορισμό την κορυφή του Όρους Δικαίου, έχοντας ως αφετηρία το πανέμορφο χωριουδάκι της Ζιάς και ακολουθώντας με προσοχή τις σημάνσεις του οριοθετημένου μονοπατιού θα οδηγηθείς με ακρίβεια στο ψηλότερο σημείο της Κω και θα αντικρίσεις από εκεί το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου καθώς και τα πεδινά του νησιού με τα χωριά, την πόλη αλλά και τα υπόλοιπα νησιά όπως η Ψέριμος, η Κάλυμνος, η Νίσυρος και τα Ίμια.
Στην αρχή περπατάς σε έναν χωματόδρομο 1,5 χλμ και αφού περνάς μέσα από ένα καταπράσινο τοπίου φτάνεις στο σημείο όπου η ανάβαση γίνεται πιο κουραστική. Στο διάβα σου θα συναντήσεις διάφορα φυτά και αγριολούλουδα, θα ανακαλύψεις ξέφωτα που μοιάζουν σαν παράθυρα της φύσης , θα νιώσεις μια μοναδική αίσθηση ανεμελιάς περιτριγυρισμένος από ήχους και μυρωδιές πρωτόγνωρες. Το μονοπάτι είναι αρκετά προσιτό αλλά θέλει και ιδιαίτερη προσοχή σε ορισμένα βραχώδη και απόκρημνα σημεία. Η απόσταση από την Ζια ως την κορυφή είναι περίπου 1:30 με 2 ώρες το πολύ για τους πιο συντηρητικούς στο περπάτημα .
Στην κορυφή του βουνού βρίσκετε το εκκλησάκι του Χριστού του Δικαίου με ένα τεράστιο δέντρο απόμερα που σου προσφέρει απλόχερα την δροσιά της σκιάς του. Απέναντι τους ένα άγαλμα του Χριστού στέκεται όρθιο στην κορυφογραμμή του βουνού υποδεχόμενο τους επισκέπτες.
Η δεύτερη και πιο γοητευτική για μένα εξερεύνηση στο νησί είναι αυτή της μεσαιωνικής καστροπολιτείας στο παλιό Πυλί, απέχει τρία χιλιόμετρα από το ομώνυμο χωριό και η προσέγγιση στην περιοχή γίνετε με αμάξι μέχρι το ποτάμι ενώ μετά θα πρέπει να ανεβείτε με τα πόδια ως την κορυφή του κάστρου.
Σε υψόμετρο 300 μέτρων θα αντικρίσετε τα ερειπωμένα κτίσματα του οικισμού αποκαλούμενος και ως Μυστράς των Δωδεκανήσων ο οποίος έχει κτιστεί σε μια φυσική οχυρή θέση καλυπτόμενος από τα τείχη του κάστρου. Η ακρόπολη του Πηλίου χρονολογείται τουλάχιστον από τον 11το αιώνα μ.Χ και εκκενώθηκε από τους κατοίκους του μεταξύ 1810 με 1830 ύστερα από μια πολυετή πανδημία χολέρας.
Η Μονή της Παναγιάς των Καστριανών, μέρος της οποίας διατηρείται στην καστροπολιτεία. Ιδρύθηκε από τον Όσιο Χριστόδουλο, ηγούμενο της μονής Λάτρου της Μίλητου της Μικράς Ασίας, τον 11το αιώνα.
Από τον οικισμό διατηρούνται σήμερα η κρήνη, λιθόστρωτοι δρόμοι και ερειπωμένες οικίες, καθώς επίσης και οι ναοί του Άγιου Αντωνίου και των Αγίων Ασώματων.
Ακριβώς απέναντι από τον εμβληματικό αυτό οικισμό του κάστρου ακολουθώντας ένα μονοπάτι αριστερά, αρκετά προσιτό, ο κάθε επισκέπτης μπορεί να ανακαλύψει έναν μοναδικό καφενέ που μοιάζει με παράδεισος .
Είναι ένα μπαλκόνι με πανοραμική θέα που σε γαληνεύει και σε αποζημιώνει για όποια κούραση της πεζοπορίας και σε προκαλεί να μείνεις για ώρες εκεί και να αγναντεύεις τα παράλια του νησιού και περά από αυτά όσο επιτρέπει η καθαρή ατμόσφαιρα , είναι ένα προσεγμένο και περιποιημένο καφενεδάκι γεμάτο τριανταφυλλιές παραδοσιακά αντικείμενα και εργαλεία που διακοσμούν τον περιβάλλοντα χώρο της υπαίθριας σάλας.
Ο κύριος Γιώργος και ο γιος του Μιχάλης θα φροντίσουν για απολαύσετε τον καφέ σας ή ένα ουζάκι με μερακλίδικους μεζέδες στο καφενείο Οριά.. Όταν κατηφορίσετε προς το ποτάμι για να επιστρέψετε είναι σίγουρο ότι η πρώτη σας σκέψη θα είναι ποτέ θα ξαναβρεθείτε σε αυτόν τον μικρό παράδεισο, είναι ένα στέκι ανεμελιάς ένας ονειρεμένος τόπος χαλάρωσης που σίγουρα θα λατρέψετε
Οδοιπορικό: Ανδρέας Ι. Κατσαρός
