«Κάθε μάγειρας πρέπει να μάθει να διοικεί το κράτος», είχε πει ο «Λένιν» ένα από τα επαναστατικά του ψευδώνυμα του Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοβ, το ήξερες αυτό; Μου λέει,ένας βουλευτής που βρισκόταν απόψε σε ένα δείπνο που ήμουνα καλεσμένη με αφορμή τη σημερινή γιορτή. Χαμογέλασα αμήχανα, όχι γιατί δεν ήξερα τι θα απαντούσα – Επειδή ακριβώς είχα άποψη και μάλιστα ισχυρή και απόλυτη σχεδόν κλεισμένη σε καλούπια που κανείς πλέον δεν μπορεί να μου την αλλάξει.
Μερικές φορές αγαπητέ φίλε, το να το παίζεις «ξανθιά» και να επιτρέπεις στο συνομιλητή να παρλάρει με αμπελοφιλοσοφίες, είναι πιο ισχυρό από το να πεις τι νοιώθεις και τι αισθάνεσαι. Με ρώτησες σχεδόν επίμονα να ακούσεις τι είχα να πω – φαντάζομαι όχι γιατί θα «άκουγες» – μάλλον γιατί θα ήθελες να «συλλέξεις» κομμάτια από λέξεις για να φτιάξεις ένα παζλ για την επόμενη συνάντηση σου με μια δημοσιογράφο.
Με «εντυπωσίασαν» όσα άκουσα και σε ευχαρίστησα για τον χρόνο σου. Θες αλήθειες; Ήθελες κουβέντα; Έπληττες; Mε ξέρεις χρόνια και έπρεπε να ξέρεις ότι κάτω από «ομπρέλες» κυρίως σε χρώμα πολιτικό έπαψα να ανήκω όταν κατάλαβα πόσο και πώς πούλησαν αυτό τον τόπο.
Θες διάλογο; Για διάβασε αν αντέχεις: Ξέρεις που έχεις γεννηθεί; Γνωρίζεις κάθε βήμα αυτού του τόπου; Ξέρεις πόσο εκτάρια γης έχουν πατήσει το πόδι τους Άγιοι, πολεμιστές, απλοί άνθρωποι που έβαλαν κυριολεκτικά λιθάρι από πηλό για να φτιάξουν αυτό που απολαμβάνεις σήμερα εσύ και μια μικρή μερίδα αυτού του τόπου;
Εσύ «παίζει» να ξέρεις το επόμενο νομοσχέδιο για τροποποίηση και τις κουβέντες του καφενέ στη Βουλή. Εμείς ξέρουμε αυτό το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το καφέ χρώμα που έχει το χώμα, τα πράσινα βουνά, τα αγριολούλουδα με το μεθυστικό τους άρωμα, οι πλούσιοι καρποί της γης, τα αυθεντικά γλέντια και τα χαμόγελα ανάμεσα σε παρέες που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.
Σε αυτή τη χώρα ο Θεός έδωσε απλόχερα πολλές ευλογίες, αλήθεια, τώρα το ξέρεις, το έζησες, αληθινά; Ξέρεις την κάθε ανατολή και κάθε δύση του ήλιου που σε καμία άλλη χώρα δεν θα μπορούσες να απολαύσεις το μεγαλείο αυτό; Είμαι περήφανη για την καταγωγή μου και δεν ξέρω ποιοι «την έβαλαν στο μάτι» και θέλουν να τη μοιραστούν μεταξύ τους…Μάλλον εσύ, ξέρεις.
Κάθε Δευτέρα ξεκινάμε με τον φόβο της χρεοκοπίας και κάπου το Σάββατο βλέπουμε φως στο τούνελ και τη Δευτέρα πάλι από την αρχή το ίδιο σενάριο…Αυτό το ξέρεις; Γνωρίζεις πως από τις πρώτες δέκα μέρες του μήνα, 8 στους 10 πολίτες μετρούν ευρώ πώς να βγάλουν τον μήνα;
Εσύ σε μνημόσυνα με ομιλίες που γράφουν οι γραμματείς και σε δενδροφυτεύσεις; Νομίζεις πώς ξεχάσαμε ποιοι είμαστε πώς ξεχάσαμε την ιστορία μας. Πώς χάθηκε κάθε Ελληνική αξία; Kάνε μια βόλτα σε βουνά και πάρκα και σε παραλίες και κοίτα κάτι που μπορεί να μην έχεις ξαναδεί…
Φίλε, θα μπορούσα να γράφω με ώρες… αλλά δεν σου κάνω τη χάρη…Την ανθρωπότητα δεν την χτίζουν τα λόγια αλλά οι πράξεις και είμαι περήφανη για τους προγόνους μου. Προσωπικά δεν θα γίνω το κακόγουστο αντίγραφο που θα με βλέπεις πάντα σαν τον «φτωχό συγγενή».
Αγαπώ τη χώρα μου κι αγαπώ όλον τον κόσμο που ζει ανάμεσα μου. Είναι αυτό το DNA από τόσες φυλές που πάτησαν το πόδι τους σε αυτό τον Άγιο τόπο και μας άφησαν ΑΥΤΟ σαν παρακαταθήκη να σεβόμαστε τον άνθρωπο και τη φύση…Τι με ενοχλεί περισσότερο; Ότι έγιναν τα ίσια – ανάποδα: Χρειαζόμαστε μια «ήττα» για να προτάξουμε ανάστημα…και από «σύμπτωση» μπορεί να αγαπώ τη χώρα μου, αλλά την ξέρω καλύτερα από εσένα…γιατί ξέρω να κάνω «βήματα» και εσύ «χάθηκες» σε αριθμούς, στατιστικά, κονέ…Εσύ θες στρατόπεδο για να καταλάβεις το μεγαλείο αυτού του νησιού…και’ γω ένα μονοπάτι, ένα ποτήρι κρασί και τα φιλαράκια μου…Τι έχεις από όλα αυτά; Σήμερα;!
Oι μάγειρες του κράτους είμαστε εμείς…γιατί το επιτρέπουμε…ακόμη
Κύρια φωτο: Δημήτρης Χρίστου
