Πρώτο θέμα, και θεωρήσαμε με την ομάδα του Taste & Hospitality να αναφερθούμε στη εξειδίκευση και στο τι περιλαμβάνει το επάγγελμα του κάθε συντελεστή. O δικός μου τομέας, της υγείας και διατροφής δυστυχώς μπορούμε να βρούμε διάφορες «ειδικότητες» που πολλές φορές αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Είναι το ίδιο; Ποιές είναι οι διαφορές τους;
Διαιτολόγος ή Διατροφολόγος; ή μήπως Διαιτολόγος- Διατροφολόγος συνδυασμό, Κλινικός Διαιτολόγος- διατροφολόγος (ο γράφων).
Αυτοί είναι μερικοί από του τίτλους που μπορεί να δείτε γραμμένες σε ταμπέλες πολυκατοικιών συνοδευόμενα από κάποια φρούτα ή μορφές/ σιλουέτες όπου στεγάζονται τα γραφεία συναδέλφων. Λογικό να έχει επέλθει σύγχυση στον κόσμο.
Λανθασμένα οι όροι Διαιτολόγος και Διατροφολόγος χρησιμοποιούνται εναλλάξ και πολλές φορές για να χαρακτηρίσουμε το ίδιο άτομο. Ενώ και οι δύο ειδικότητες σχετίζονται αναμφισβήτητα με τη σύνδεση της διατροφής και υγείας έχουν εντούτοις σοβαρές διαφορές μεταξύ τους σε σχέση με τις αρμοδιότητες που έχει ο κάθε επαγγελματίας.
Σε γενικές γραμμές ο ρόλος και οι αρμοδιότητες του Διαιτολόγου είναι πιο ρυθμισμένος από τον ρόλο του διατροφολόγου. Υπάρχουν επιπλέων άδειες και πιστοποιήσεις που πρέπει να λάβει ένας Διαιτολόγος για να μπορέσει να εργαστεί και πάρει τον τίτλο. Μετά την απόκτηση πτυχίου από αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο, οι διαιτολόγοι ολοκληρώνουν ένα πρόγραμμα πρακτικής- κλινικής άσκησης σε νοσοκομείο ή κλινική. Μετά την ολοκλήρωσή και έγκριση από διεθνείς οργανισμούς Health & Care Professions Council (HCPC) είναι ελεύθεροι να ασκούν το επάγγελμα του R.D (Registered Dietitian) ή του εγγεγραμμένου κλινικού διαιτολόγου. Για τη διατήρηση του τίτλου οι κλινικοί Διαιτολόγοι πρέπει να παρακολουθούν προγράμματα συνεχούς επαγγελματικής εξέλιξης.
Το επάγγελμα του Κλινικού Διαιτολόγου συμβάλλει στην προώθηση της υγείας, την πρόληψη και θεραπεία ασθενειών, βελτιστοποιώντας τη διατροφή των κοινοτήτων και των ατόμων. Οι κλινικοί διαιτολόγοι έχουν ένα καθορισμένο και αναγνωρίσιμο σώμα γνώσης και χρησιμοποιούν επιστημονικές αρχές και μεθόδους στη μελέτη της διατροφής, εφαρμόζοντας αυτά τα αποτελέσματα για να επηρεάσουν το ευρύτερο περιβάλλον που επηρεάζει την πρόσληψη τροφής και τη διατροφική συμπεριφορά.
Τέλος, οι διαιτολόγοι είναι οι μόνοι επαγγελματίες του κλάδου της διατροφής που πρέπει να ρυθμίζονται από το νόμο και να διέπονται από ηθικό κώδικα, ώστε να διασφαλίζεται ότι εργάζονται πάντα στα υψηλότερα πρότυπα
Ο τίτλος του Διατροφολόγου από τη άλλη, δεν είναι τόσο ρυθμισμένος όσο του Διαιτολόγου και τείνει να έχει ένα ευρύτερο και γενικό νόημα. Ο τίτλος δεν προστατεύεται και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιανδήποτε ακόμα και από άτομα που δεν έχουν κάποια ακαδημαϊκή εξειδίκευση. Διαφέρει από τον «γιατρό» ή τον «κλινικό διαιτολόγο» που απαιτεί απόδειξη προσόντων. Οι διατροφολόγοι δεν έχουν επαγγελματική κλινική κατάρτιση/ εξάρτηση και ως εκ τούτου δεν πρέπουν να συμμετέχουν στη διάγνωση και θεραπεία οποιανδήποτε ασθενειών και να αναλαμβάνουν τη διατροφική στήριξη ατόμων με ιατρικά ιστορικά (διαβήτη, καρδιοπάθειες, νεφροπάθειες, καρκίνο κ.α) ούτε σε παιδιά, εγκυμονούσες και αθλητές.
Μία από τις μεγαλύτερες διαφορές είναι ότι ένας διαιτολόγος μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση των διατροφικών διαταραχών ή να βοηθήσει στο σχεδιασμό γευμάτων για τη διαχείριση των συμπτωμάτων των προβλημάτων υγείας. Ενώ οι διατροφολόγοι μπορούν σίγουρα να προσφέρουν υποστήριξη σε αυτούς τους τομείς, το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας τους ασχολείται με τη συμπεριφορά. Διδάσκουν τους πελάτες σχετικά με τις γενικές ιδιότητες της διατροφής και της υγείας στα τρόφιμα και προσφέρουν τη διατροφική εποπτεία.
