Από ένα ξεχασμένο και υποτιμημένο πότο, ο παραδοσιακός μηλίτης αναδεικνύεται με τα χρόνια σε ένα αγαπημένο ποτό, κατακτώντας το διεθνές κοινό, με πρώτο και καλύτερο το βρετανικό.
Πρόκειται για ένα ποτό που πινόταν πριν καν οι άνθρωποι αρχίσουν να τρώνε τα μήλα, αφού όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα, οι πρώτες καλλιέργειες μηλιάς, στην αρχαία Αίγυπτο, χρησιμοποιούνταν αρχικά για να παρασκευαστεί ποτό από τον χυμό των ώριμων μήλων και μόνο αρκετά αργότερα άρχισαν οι άνθρωποι να τρώνε το ίδιο το φρούτο.
Αυτοί που βοήθησαν πολύ στην εξάπλωση του cider ήταν οι Ρωμαίοι, οι οποίοι το ερωτεύτηκαν μόλις το πρωτογεύτηκαν το 55 πΧ, στην μόλις κατακτημένη Βρετανία, όπου ήδη το καλλιεργούσαν οι Κέλτες. Τους επόμενους αιώνες, η καλλιέργεια μηλιών για την παρασκευή cider (μηλίτη) εντάθηκε και η τέχνη σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, αποκτώντας στις μέρες μας εκδοχές και πέραν του μήλου, όπως το cider με βατόμουρα, φράουλα, lime κ.ά.
Ο καλός μηλίτης είναι ένα από τα καλύτερα βιομηχανικά προϊόντα της Βρετανίας, το οποίο κοστίζει μάλιστα, όσο το πιο κοινό κρασί μαζικής παραγωγής. Στα καλύτερα του δε, ο μηλίτης μπορεί να συναγωνιστεί ακόμα και τα καλύτερα ποτά.
Ο μηλίτης είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αλκοολούχα ποτά βρετανικής προέλευσης, με αρκετά μεγάλη ποικιλία γεύσεων. Φτιάχνεται από χυμό μήλου και η περιεκτικότητά του σε αλκοόλ ποικίλει από 2% μέχρι 8%. Στην Αγγλία είναι γνωστός ως cider ενώ σε άλλες χώρες όπως στις ΗΠΑ και τη Γερμανία ως apple wine (μηλόκρασο).
Το cider φτιάχνεται από οποιαδήποτε ποικιλία μήλων, ενώ συνήθως χρησιμοποιείται συμπυκνωμένος χυμός μήλου κι όχι φρέσκος. Οι καλύτεροι και πιο ποιοτικοί μηλίτες έχουν έντονη γεύση και σκούρο χρώμα, σε αντίθεση με τους μηλίτες μαζικής παραγωγής, οι οποίοι θυμίζουν στο χρώμα περισσότερο την ξανθιά μπίρα.
Η γεύση του ποικίλλει από ξηρή μέχρι αρκετά γλυκιά, ενώ το χρώμα του διαφέρει επίσης. Οι μηλίτες χαμηλότερης ποιότητας έχουν σχεδόν λευκό χρώμα, όξινη γεύση και (λόγω χαμηλού κόστους) έχουν ιδιαίτερη απήχηση στους νέους.
Για να μπορεί να οριστεί ένα ποτό ως «μηλίτης», πρέπει να έχει τουλάχιστον 35% χυμό μήλου. Η διαφορά στη διαύγεια του ποτού προέρχεται από το φιλτράρισμα στα στάδια της παραγωγής του. Υπάρχει επίσης και ανθρακούχος μηλίτης και είναι αρκετά δημοφιλής.
Η Βρετανία έχει παράδοση τουλάχιστον χιλίων χρόνων στην παραγωγή μηλίτη, πιθανόν και πριν την εισβολή των Νορμανδών το 1066. Η ιστορία του είναι στενά συνδεδεμένη με μύθους.
Αξίζει να αναφερθεί ότι από τη δεκαετία του ‘70 και ύστερα, η παραγωγή και κατανάλωση cider έχει σχεδόν τετραπλασιαστεί. Η δημοτικότητα του μηλίτη έχει δημιουργήσει μια νέα αγορά, ωθώντας μάλιστα και άλλες εταιρείες να μπουν στον αγώνα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι καλύτεροι μηλίτες φτιάχνονται συνήθως από μικρούς και ανεξάρτητους παραγωγούς, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια, ότι δεν μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα ένας μηλίτης μαζικής παραγωγής…
