Η Μαίρη Μάλον, γεννημένη το 1869 στην Ιρλανδία, είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως μαγείρισσα σε εύπορες οικογένειες. Κάποια στιγμή, παρατηρήθηκαν πολλά κρούσματα τυφοειδούς πυρετού σε μέλη πλούσιων οικογενειών, που προκλήθηκαν από ένα είδος σαλμονέλας και σύντομα οι γιατροί κατέληξαν πως ο αρχικός φορέας ήταν η Μάλον, καθώς ήταν ο κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις.
Η ίδια δεν νόσησε μα παρέμεινε ασυμπτωματική φορέας του βακτηρίου, πράγμα που ευνόησε τη μετάδοσή του, καθώς δεν υποψιάστηκε ότι μπορεί να έχει μολυνθεί και η ίδια. Η σαλμονέλα είχε μόλις ανακαλυφθεί και ο τρόπος μετάδοσής της δεν ήταν γνωστός. Στην αρχή του 20ου αιώνα, η ασθένεια πρόσβαλε χιλιάδες Νεοϋορκέζους, με θνησιμότητα που άγγιζε το 10%.
Το ιστορικό της επιδημίας
Λονγκ Άιλαντ, 1906. Η Μάλον ξεκίνησε να εργάζεται για τον τραπεζίτη Τσαρλς Χένρυ Γουόρρεν, στη θερινή του οικία στο Όυστερ Μπέι. Από τις 27 Αυγούστου ως τις 3 Σεπτεμβρίου, 6 από τους 11 ανθρώπους της οικίας εμφανίζουν τυφοειδή πυρετό, που αρχικά θεωρήθηκε μόλυνση από μύδια. Καθώς όμως δεν είχαν καταναλώσει όλοι οι ασθενείς θαλασσινά, πολλούς μήνες μετά, το Μάρτη του 1907, ο υγειονόμος Τζορτζ Σόμπερ που είχε αναλάβει τα περιστατικά υποψιάστηκε τη Μάλον, καθώς διαπίστωσε πως υπήρχαν κρούσματα σε κάθε μια από τις 8 οικογένειες για τις οποίες δούλεψε. Αρχισε να την κατασκοπεύει στο Μανχάτταν, όπου η ανυποψίαστη γυναίκα συνέχιζε να διασπείρει το βακτήριο, σε μια χρονιά οπού 3000 Νεοϋορκέζοι μολύνθηκαν από σαλμονέλα, κατά πάσα πιθανότητα λόγω της Μάλον. Η Μαλόν τον απέφευγε και έφτασε σε σημείο να τον κυνηγήσει με ένα πιρούνι όταν της ζήτησε λίγο αίμα, ούρα και κόπρανα, θεωρώντας τον μανιακό ψυχοπαθή.
Σύλληψη και απομόνωση
Οι υγειονομικές αρχές, κατόπιν ενημέρωσης από τον Σόμπερ, αποφάσισαν πως η Μάλον πρέπει να εξετασθεί και να μπει σε απομόνωση. Μετά από πέντε ώρες κυνηγητού, η Μάλον συνελήφθη και αναγκάστηκε να δώσει δείγμα κοπράνων, το οποίο βγήκε θετικό στο βακτήριο. Για τα επόμενα τρία χρόνια, θα ζούσε έγκλειστη σε ένα σπίτι στο Νορθ Μπράδερ Άιλαντ, κοντά στο Νοσοκομείο του Ριβερσάιντ, θεωρούμενη ως η πιο επικίνδυνη γυναίκα της Αμερικής. Η ίδια δεν ένιωθε ασθενής και δεν κατανοούσε το λόγο που της στέρησαν την ελευθερία και την καταδίκασαν να ζει σα λεπρή, κλεισμένη στην απομόνωση με μόνη συντροφιά ένα σκύλο.
Το 1910, η Μάλον υπέβαλε μήνυση στο Υπουργείο Υγείας, κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να της εξηγήσει τι σημαίνει να είναι κάποιος ασυμπτωματικός φορέας μιας ασθένειας. Μετά από πολλές ανεπιτυχείς θεραπείες, το Υπουργείο αποφάσισε να της δώσει ξανά την ελευθερία της, υπό τον όρο να μην ξαναδουλέψει ως μαγείρισσα.
Η Μάλον όμως δεν τήρησε τη συμφωνία. Άλλαξε το όνομα της σε Μαίρη Μπράουν, καθώς το επίθετό της και το παρατσούκλι «Τυφοειδής Μαίρη» είχαν ήδη μπει σε λεξικά και ιατρικές εγκυκλοπαίδειες ως συνώνυμα της μεταδοτικότητας ασθενειών, και μέσα σε τρεις μήνες, μόλυνε 25 εργαζόμενους ενός νοσοκομείου, δύο εκ των οποίων πέθαναν.
Η Μάλον επέστρεψε στην απομόνωσή της στο Νορθ Μπράδερ Άιλαντ, όπου και έμεινε για άλλα 23 χρόνια μέχρι το θάνατό της το 1938, μισητή στην αμερικανική κοινωνία, αφοσιωμένη στη θρησκεία και παράλυτη για τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της.
Υπολογίζεται πως ήταν υπεύθυνη για την απ’ ευθείας μετάδοση σαλμονέλας σε τουλάχιστον 50 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων 5 που κατέληξαν.
