Kλείνω τα μάτια και ταξιδεύω μέσω της τεχνολογίας σε μουσικές διαδρομές. Άλλοτε σε σπίτια φίλων και άλλοτε μόνη. Από το τις 31 Δεκεμβρίου 2019 διαβάζω για ένα ιό που χτυπάει χώρες στην άλλη άκρη της γης. Αναζητώ δηλώσεις για να ενημερωθώ πόσο αν πρόκειται να ληφθούν μέτρα. Η απάντηση που πήρα: «Είναι μακριά η Κίνα από την Κύπρο…». Μένω μ@….κ@ς. Πλήττω να το σχολιάσω. Καραντίνα, μέτρα, αμπελοφιλοσοφίες, θεωρίες συνομωσίας, καταγραφή κρουσμάτων, δημοσιογράφοι και ειδικοί αρχίζουν να «ψαρεύουν» όσους περισσότερους αναγνώστες ή τηλεθεατές, στο όνομα της ασυμπτωματικής πανδήμιας.
Επιδημιολόγοι τσακώνονται για το ποιος σκέφτηκε πρώτος να φοράμε μάσκες σε εξωτερικούς χώρους (επειδή είναι πολλές οι ουρές στα μετρό(!!!), στις στάσεις λεωφορείων, και τα πεζοδρόμια ασφυκτιούν από ζωη! Θα γίνονται συστάσεις για μάσκες σε εξωτερικούς χώρους λέει ο Υπ. Υγείας, θα καταγγέλλονται αναφέρει ο Αρχηγός Αστυνομίας.
Τα νεύρα μου στο «κόκκινο» κάθε φορά που πάω για ψώνια… «Τραβάτε πάρατζι» σας παρακαλώ, ακούω μια την φωνή να απευθύνεται σε μένα. «Μισό να κρύψω την λέπρα, της απαντώ και τρέχω κυριολεκτικά, επιδεικτικά να απομακρυνθώ από κοντά της μην τυχόν και την «κολλήσω». Υπογλυκαιμία βραδινή, πάω στο φούρνο. Ένας κύριος να «φωνάζει» να πεταχτούν όλα τα προϊόντα γιατί το μεταλλικό κουτάλι δίπλα από το κανταΐφι δεν αποστειρώθηκε και το πήρε άλλο χέρι. Να φωνάζει στις υπαλλήλους που κοπιάζουν και τηρούν ευλαβικά μέτρα. Γεμίσαμε «23ήκηδες» παντού…
Τίτλοι ολίγον κινδυνολογώντας για να βγει το μεροκάματο, οι εντολές από άνωθεν και στο στόχαστρο τα νέα παιδιά σε ηλικία και εμπειρία που έγιναν ξαφνικά τα «μηχανάκια μιας κλίκας». Και επειδή δεν με παίρνει για κόντρες πάω πάσο: Όλη αυτή η υπέρ-ενημέρωση αποσκοπεί στο να μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται. (@@)
Α και μια είδηση της τελευταίας στιγμής: Στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του OPEN TV μίλησε το πρωί ο καθηγητής Περιβαλλοντικής Μηχανικής του ΑΠΘ, Δημοσθένης Σαρηγιάννης. Ο καθηγητής τόνισε: “Ο ιός είναι αερομεταφερόμενος και η έκθεση σε αιωρούμενα σωματίδια ρύπανσης επιτείνει τις επιπτώσεις της έκθεσης στον ιό σε ευπαθείς ομάδες -μεγαλώνει τη θνητότητα- (…) άρα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μειώσουμε για μια φορά φέτος την έκκληση των σωματιδίων από παντού. Να μην πάρουμε το αυτοκίνητο αν πρέπει να κάνουμε κάτι που είναι κοντά, να πάμε με τα πόδια ή με το ποδήλατο (…) και να μην κάψουμε ξύλα για θέρμανση τον χειμώνα (…) αυτό θα επιδεινώσει τη δυνατότητα μετάδοσης των σωματιδίων κορονοϊού σε μεγαλύτερη απόσταση και για περισσότερο χρόνο στον αέρα”.
ΦΤΑΝΕΙ!
Ούτε ειδική είμαι, ούτε επιδημιολόγος, ούτε υπουργός, ούτε το site που εκπροσωπώ με κάνει ειδική να αναφερθώ ιατρικά τι γίνεται με τον ιό. Συνεπώς, ως «υποψήφια» ασθενής ένα έχω πω: ΕΙΜΑΙ ΚΡΟΥΣΜΑ ( κάψατε τον εγκέφαλο μου) – Ζω την απόλυτη υπαρξιακή αναζήτηση! Το αν κολλήσω και πεθάνω;», έγινε μια «φυσιολογική σκέψη στην εποχή μας!
Μια μέρα πριν την εφαρμογή των μέτρων για μάσκα σε εξωτερικούς χώρους, μαθαίνουμε ότι στα καφέ και στα εστιατόρια θα μπαίνουμε με μάσκα, την οποία θα αφαιρούμε μόνο όταν καθόμαστε στο τραπέζι. Υποχρεωτικά να φοράμε μάσκα:
- Είσοδος και έξοδος από την καφετέρια ή το εστιατόριο
- Είσαι στην καφετέρια όταν πας στο ταμείο για παραγγελία, ή μεταβαίνεις στη τουαλέτα
- Γενικά σε δημόσιους χώρους με μεγάλο αριθμό προσώπων.
Παίρνω τηλέφωνο την αγαπημένη φίλη Έλενα: « Έλα από δω της λέω αποφάσισα να πάμε για καφέ έχουμε αποστολή. Έλα να με βάψεις, φέρε ρούχα από την μπουτίκ facebook.com/bellaboutiquecy, έχω αποστολή. Ενημερώνω και τον φωτογράφο του Taste and Hospitality ότι προέκυψε ρεπορτάζ.
Το καφέ Μikel δεν επιλέχθηκε τυχαία. Κάτι μέρες μετά την «γέννηση» του site, μπαίνουμε σε καραντίνα. Ο πανικός και όσα διαδραματίστηκαν στα νοσοκομεία γνωστά και όλοι στηρίζουμε τους νοσηλευτές. Η δική μας ομάδα πρώτη παίρνει την πρωτοβουλία και ζητάει από τον Τηλέμαχο Τ. να προσφέρει καφέδες στο προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας για να πάρουμε την απάντηση ότι όλα τα νοσοκομεία σε όλους τους νοσηλευτές θα πηγαίνει ο καφές! Τα λόγια περιττεύουν…
Κρατάνε σφουγγάρι, πανί, αντισηπτικό, σερβίρουν καφέ και είναι υπερήφανοι. Φοράνε μάσκες γάντια, και πλέον μιλάνε μόνο τα μάτια…Η Παυλίνα μια ευγενική κοπέλα που εργάζεται εκεί μας λέει: «Με την αλλαγή των μέτρων προσωπικά αισθάνομαι πολύ πιεσμένη σε κάθε μου κίνηση. Βιώνω μια αβεβαιότητα και ζω πρωτόγνωρες καταστάσεις. Χάνουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας σαν άνθρωποι, όμως πρέπει να κάνουμε υπομονή προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο. Η εικόνα για εμάς τους εργαζόμενους άλλαξε πάρα πολύ. Δουλεύοντας με μάσκες, μας λείπει η συνομιλία, ο διάλογος, οι δημόσιες σχέσεις και γενικά η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Αγαπάω τη δουλειά μου και αυτό είναι που λείπει περισσότερο»
Βρε συνάδελφε (Γιώργος Κραλόγλου) πώς το πες: Το φυσάει και δεν κρυώνει ο κορονοϊός. Ε; Τίποτε δεν του αφήσαμε να διώξει. Σουβλάκια, γκαρσόνια και rooms to let…Τι θα κάνει; Θα σηκωθεί να φύγει. Το 2021 δεν θα βρει τίποτε να χαλάσει. Τι μας έχει μείνει; Άνεργοι και κάποια μαγαζιά που δεν προλάβαμε να τα «κάψουμε»…
