Ο μεγαλέμπορος και επιχειρηματίας Αντώνης Πηλαβάκης, ξέφευγε κάθε χρόνο στον «βράχο» του Μονακό και στο Μόντε Κάρλο. Οι διακοπές του συνδυάζονταν πάντα με τις προκλήσεις του καζίνο. Όμως, εκτός από αριθμούς, προσπαθούσε να καταγράψει στη μνήμη του και τις περίτεχνες λεπτομέρειες του κτηρίου, καθώς είχε όνειρό να χτίσει ένα περίτεχνο κτήριο στη Λεμεσό και να ζήσει σε αυτό.
Το 1914 σε ένα παρισινό γραφείο αρχιτεκτονικής, ένας έλληνας αρχιτέκτονας έβγαλε τα σχέδια της μεγαλεπίβολης οικίας. Σε αυτά «ανακατεύτηκε» και ο κερκυραίος αρχιτέκτονας, Ζαχαρίας Βόνδας. Η ανιψιά του Πηλαβάκη, Μέλπω, θυμάται του δύο άντρες να συζητούν συχνά στο σαλόνι του σπιτιού τους.
Έρωτες και γιρλάντες
Τα σχέδια ολοκληρώθηκαν πέντε χρόνια μετά και οι καλύτεροι τεχνίτες της Κύπρου μαζεύτηκαν στη Λεμεσό για να κτίσουν το επιβλητικό κτήριο. Οι μαστόροι κάθονταν στη γη και με προσοχή και λεπτομέρεια ετοίμαζαν τα σκαλίσματα της πέτρας, με τις μορφές ερωτιδέων και τις γιρλάντες στα πλαίσια των ανοιγμάτων. Τα κάλυπταν με γύψο για ασφάλεια και με ξύλινα αναβατόρια τα ανέβαζαν και τα τοποθετούσαν στις καθορισμένες θέσεις.
Η ανέγερση του κτηρίου διήρκεσε 15 χρόνια. Όταν το 1934 παραδόθηκε στον ιδιοκτήτη του, η Λεμεσός σύσσωμη μαζεύτηκε έξω από το μέγαρο για να το θαυμάσει. Η οικογένεια Πηλαβάκη έζησε στο «λεμεσιανό ανάκτορο» έως το 1966, όταν και πέρασε στην ιδιοκτησία της πριγκίπισσας Ζήνας Κάνθερ ντε Τυράς.
Το 1990 ο Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας, Τάκης Νέμιτσα, προτείνει το εγκαταλελειμμένο κτήριο να μετατραπεί σε καζίνο, όπως εκείνα που θαύμαζε και επισκεπτόταν συχνά ο πρώτος ιδιοκτήτης του, Αντώνης Πηλαβάκης. Ωστόσο, τα σχέδια παρέμειναν στα συρτάρια έως και το 2012 οπότε προκηρύχθηκε νέος διαγωνισμός για αξιοποίηση του κτηρίου. Το πανέμορφο κτήριο λειτούργησε ξανά το 2017 ως Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Φωτογραφίες: Ιστορικό Αρχείο Λεμεσού/Μηχανή του χρόνου
