Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από το διάγγελμα του προέδρου Αναστασιάδη, είναι η υπογράμμισή του ότι ουδείς είναι υπεράνω του νόμου, όπως και η επίκληση της προσωπικής ευθύνης του καθενός.
Μιλώντας για την ανάγκη επικράτησης του νόμου έχει σημασία να υποδείξουμε ότι αυτό το είπε ο Πρόεδρος αναφερόμενος στις θρησκευτικές-εκκλησιαστικές δραστηριότητες και καθήκοντα των ημερών και της περιόδου που διανύουμε. Αυτά σαν εισαγωγή για να μπούμε στον σχολιασμό του προεδρικού διαγγέλματος, αλλά και των αντιδράσεων που αυτό προκάλεσε.
Ο Πρόεδρος ήταν ξεκάθαρος. Εξήγγειλε μέτρα, αλλά παρέπεμψε και στο άμεσο μέλλον για την ανακοίνωση επιπρόσθετων μέτρων. Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα όσα είχε να πει και προέκυψε ορυμαγδός αντιδράσεων και κριτικών.
Άλλοι ζητούν αυστηρότερα μέτρα, άλλοι επικαλούνται προφάσεις και αιτιάσεις για να ψέξουν και να κριτικάρουν. Ποτέ μια απόφαση και μια ενέργεια, έτυχε καθολικής αποδοχής. Ποτέ όσο και αν το επιθυμούμε δεν μπορούμε να κατακτήσουμε την ομοφωνία.
Όμως αυτή η λυσσώδης κριτική και ο μηδενισμός των πάντων ξεφεύγει κάθε επιτρεπτού ορίου. Κι αυτό όταν βρισκόμαστε υπό πολιορκία. Πολιορκούμαστε από ένα εχθρό, χωρίς να έχουμε πολλά όπλα για να τον αντιμετωπίσουμε. Και δυστυχώς φαίνεται ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των στιγμών.
Δεν συνειδητοποιήσαμε ότι όλοι, εγώ, εσύ, το παιδί μας, ο αδελφός μας, ο σύζυγός μας, ο φίλος μας, ο γείτονάς μας, ο συνάδελφός μας είμαστε υποψήφια θύματα. Ως εκ τούτου πρέπει να επιστρατεύσουμε τα όπλα που μπορούμε να διαθέσουμε που δεν είναι πολλά.
Και ναι μεν δεν είναι πολλά, αλλά είναι απλά και στη διάθεση του καθενός, φτάνει να το θέλει. Γιατί πέρα από τα όποια μέτρα πήρε, παίρνει και θα πάρει η πολιτεία, πολλά άλλα μπορούμε να ανασύρουμε οι ίδιοι. Κι αυτά έχουν σχέση με τις στάσεις και τις συμπεριφορές μας.
Κι ας μην επικρίνουμε άλλους γιατί δεν έκαναν εκείνο και το άλλο. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να είμαστε θαμώνες κλειστών χώρων. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να επισκεπτόμαστε τα μεγάλα εμπορικά κέντρα. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να παριστάμεθα σε συγκεντρώσεις και άλλες συναθροίσεις μεγάλου αριθμού ατόμων.
Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την προσωπική μας υγιεινή. Εμείς οι ίδιοι μπορούμε να υποδείξουμε ή να επιβάλουμε στον γιο μας ή την κόρη μας που σπουδάζουν στην Ελλάδα, τη Βρετανία ή αλλού, ότι για το δικό τους καλό και για το δικό μας είναι καλύτερα να μη ταξιδεύσουν την περίοδο του Πάσχα. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι για το δικό μας συμφέρον και για το συμφέρον των παιδιών μας, η αναστολή λειτουργίας των σχολείων.
Τα κλαψουρίσματα για το πού θα μείνουν τα παιδιά, δεν ευσταθεί σαν δικαιολογία. Οι γονείς, εναλλάξ μπορούν να πάρουν άδεια από την εργασία τους. Και το λέει αυτό πρόσωπο μονογονιός, με δυο ανήλικα παιδιά και με άλλα προσωπικά προβλήματα.
Όμως αυτή τη στιγμή προέχει η υγεία, η δική μας και των γύρω μας και όχι η βολή και η καλοπέρασή μας.
Ναι, η δημιουργηθείσα κατάσταση επιβάλλει θυσίες. Επιβάλλει ταλαιπωρίες. Επιβάλλει αλλαγή συνηθειών. Είναι το τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για να απαλλαγούμε από ένα εχθρό που μας απειλεί, σε προσωπικό και συνολικό επίπεδο.
Τα παραδείγματα των χωρών, εκείνων που πήραν μέτρα και εκείνων που δεν πήραν είναι εκεί και μας δείχνουν τον δρόμο. Μπορούμε να παραδειγματιστούμε και να πράξουμε ανάλογα έχοντας οδηγό το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας. Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε τον πατριωτισμό μας, αλλά και την αλληλεγγύη και τη φιλανθρωπία μας.
