Δε γνωρίζουμε ποια είναι η αρχή του οικισμού που σήμερα φέρει το όνομα Μουτουλλάς. Για πρώτη φορά γίνεται αναφορά του ονόματος «Μουτουλλάς» στη κτητορική επιγραφή της εκκλησίας της Παναγίας του Μουτουλλά. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι κτήτορες της εκκλησίας ήταν ο Ιωάννης Γερακιώτης (Μουτουλλάς) και η σύζυγός του Ειρήνη.
Εξαιρετική φυσική ομορφιά, μέσα στην καρδιά της κοιλάδας της Μαραθάσας, σε υψόμετρο 800 μέτρων, ο Μουτουλλάς υπερηφανεύεται σήμερα για το πλούσιο παρελθόν του, τη βυζαντινή του παράδοση, τους φιλόξενους ανθρώπους του και τη γνήσια κουζίνα του. Μέσα από την κοινότητα περνάει νερό και το ένα σπίτι βλέπει το άλλο.
Χαρακτηριστικό του χωριού είναι οι κεραμιδένιες και τσίγκινες στέγες των σπιτιών, οι κληματαριές στις αυλές, τα γραφικά μπαλκόνια και οι στενοί μαιανδρικοί δρόμοι. Οι κάτοικοι καλλιεργούν οπωροφόρα δέντρα: μηλιές, κερασιές, ροδακινιές, δαμασκηνιές κ.ά. Όλα τα περιβόλια ποτίζονται με το σύστημα της τεχνητής βροχής.
Ο Κώστας Μόντης…και ο Μουτουλλάς
Ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές, συγγραφέας θεατρικών έργων, ο Κώστας Μόντης επισκέφθηκε τον Μουτουλλά για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1936, σε ηλικία 22 χρονών, όντας ακόμη φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πήγαινε κάθε καλοκαίρι για να περπατήσει στο μονοπάτι της Ρήγαινας, έγραψε ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη. Έγραφε από εκεί, το 1937: «Ένα αχνοφωτισμένο βουνό κι ένα φεγγάρι βγαλμένο αψηλά σαν ασημένιος χαρταετός του παραμυθιού…σημαίνει να λες σ’ ένα κορίτσι πως τ’ αγαπάς μια ώρα ύστερα απ’ τη γνωριμία σας».
Σε σύντομη συνομιλία που είχαμε τον Πρόεδρος του κοινοτικό Συμβουλίου Μουτουλλάς Μαρίνο Χριστοδούλου μας ανέφερε ότι: «Ότι ο αείμνηστος Κώστας Μόντης νοίκιαζε το ίδιο κατάλυμα για τρεις περίπου δεκαετίες όπου εκεί περνούσε χρόνο με την οικογένεια του». Η πρόσκληση για οδοιπορικό μαζί με τον κ.Χριστοδούλου έχει ήδη διευθετηθεί και ανυπομονώ να ξαναπερπατήσω στα σοκάκια όπου παιδί πήγαινα με τους γονείς μου.
Τα λουτρά της Ρήγαινας που βρίσκονται για όσους δεν γνωρίζουν στα βορειοανατολικά του Μουτουλλά εκεί βρίσκεται ο Υστεροβυζαντινός – Μεσαιωνικός οικισμός Μάραθος. Τον Μάραθο επέλεγαν για τη θερινή διαμονή τους ο Ρήγας και οι άρχοντες του τόπου. Η Ρήγαινα, με τις αρχόντισσες και τις γυναίκες της συνοδείας της μετέβαιναν σε ένα εξαιρετικής ομορφιάς μέρος, με θειούχα νερά, στον ποταμό της Μαραθάσας λίγο έξω από το Μουτουλλά, όπου έκαναν το μπάνιο τους. Στον χώρο υπάρχει μέχρι σήμερα βαθούλωμα σε σκληρό βράχο, όπου καθόταν η Ρήγαινα όταν έπαιρνε το μπάνιο της, το γνωστό μέχρι σήμερα «Μαειρισσίν». Λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται το «Χλιό» που πήρε την ονομασία του από την ύπαρξη θειούχων πηγών. Στις πηγές των θειούχων πηγών μαζεύονταν μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι γυναίκες του Μουτουλλά για να πλύνουν τα ρούχα τους.
Το καλοκαίρι του 1927 παραθέριζε στον Μουτουλλά ο Ιωάννης Μάλτας, χημικός και αγρονόμος από την Αίγυπτο, ο οποίος θεραπεύθηκε από προβλήματα που είχε με τα νεφρά και το στομάχι του πίνοντας νερό από την «Κάτω Βρύση» του χωριού. Με πρωτοβουλία και επίβλεψη του Ι. Μάλτα οι Μουτουλλιώτες, το 1927, έστειλαν το νερό για λεπτομερή ανάλυση στο Δημοτικό Χημείο του Παρισιού. Τα ευρήματα ήταν ότι το νερό του Μουτουλλά ήταν εφάμιλλο των περίφημων πηγών του Evian και του Vichi.
Με μια φωτογραφική μηχανή και ένα σακίδιο θα «κλειδώσουμε» τους μύθους που περιβάλουν το χωριό, την κουλτούρας και θα συναντήσουμε γυναίκες που θα μας ταξιδέψουν γαστρονομικά στην παράδοση…
Κύρια φωτό:terrabook
