Καθάριζα χθες το σπίτι του παππού και ανάμεσα στο γυάλινο έπιπλο με ποτήρια, μπουκάλια και ποτά μου ήρθε η εικόνα που τον έβλεπα μικρότερη να βάζει ένα ποτήρι κονιάκ Αγγλίας. Η μυρωδιά μου τρυπάει μέχρι και σήμερα την μύτη και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς κατάφερναν οι παλαιότεροι να «κατέβαζαν» σε μεσημεριανό τραπέζι, σε γιορτές και στα καφενεία τέτοιο ποτό.
Δυστυχώς η πληροφόρηση μου είναι αρκετά φτωχή και δεν κατάφερα έστω και ιστορικά να βρω και να αναλύσω την προέλευση και τα συστατικά του.
Στην γενική αρθρογραφία γνωρίζουμε ότι αποτελεί την ταυτότητα και το βιογραφικό του κονιάκ, ενώ η ηλικία αποτελεί σημαντικότατο προσόν. Στην ερώτηση, ποια είναι η τέλεια ηλικία για το κονιάκ, οι Γάλλοι και πολλοί άλλοι πιστεύουν πως είναι ίδια με αυτή των γυναικών, μεταξύ 20 και 40 ετών…Το κονιάκ, πιστεύεται από μερίδα ειδικών ότι μπορεί να παραμείνει μέσα στο βαρέλι ως 60 χρόνια το πολύ. Μετά φυλάσσεται σε γυάλινες νταμιτζάνες, τις μπουμπόνες, οι οποίες αποθηκεύονται στο θησαυροφυλάκιο της κάθε παραγωγικής μονάδας, το λεγόμενο Chai du Paradis.
Πολλοί παραγωγοί, παλαιώνουν τα κονιάκ τους για πολύ περισσότερα χρόνια, καθώς πιστεύουν ότι ενισχύεται έτσι η πολυπλοκότητα και η ωραία γεύση του. Τα κορυφαία κονιάκ είναι συχνά άνω των 100 ετών, γεγονός που φυσικά αντανακλάται και στη τιμή πώλησής τους.
“Ο προπάππους μας Κυριάκος ο Παραλιμνίτης έχοντας στο ένα χέρι μια μπουκάλα κονιάκι Αγγλίας και στο άλλο χέρι αυτό που ήταν για πολλά χρόνια το σήμα κατατεθέν της Ταβέρνας μας, ένα σχοινί αμπελοπούλια!
Η Ταβέρνα μας όπως φαίνεται και στη φωτογραφία ήταν αρχικά γνωστή ως “Ο Παραλιμνίτης”. Το όνομα “Βαγγέλης” επικράτησε στην συνέχεια όταν τα ηνία ανέλαβε ο παππούς μας ο Βαγγέλης, όπου οι πελάτες μας έλεγαν “θα πάμε στην Ταβέρνα του Βαγγέλη”. (vaggelis tavern)
Μια διαδικτυακή έρευνα μας οδηγεί σε μια τηλεοπτική διαφήμιση της εποχής. Η συνομιλία με τον δικό μου παππού ήταν αρκετά λακωνική λέγοντας μου ότι: « τότε ξέραμε να πίνουμε και όχι να μας πίνει…»
