Μια και τα λέμε όλα και γίναμε μια παρέα, δεν με «παίρνει» άλλο βρε παιδιά. Θέλω να μιλήσω για μένα, για σένα, για μας. Πρωινά τηλέφωνα με τους συνεργάτες μας για συντονισμό της ύλης κυρίως της εβδομαδιαίας και εκεί που «πέφτουν» ιδέες σαν «βροχή» νοιώθω τόσο ανίσχυρη όταν ακυρώνω ιδέες γιατί κυρίως σταλώνουν στα 600 διατάγματα μια επιδημιολογικής ομάδας με την κυβερνητική βούλα.
Η φιλοξενία και η γαστρονομία δεν έχει όρια, ένα ταξίδι είναι. Μέσα από συναντήσεις, συνεντεύξεις, οδοιπορικά. Όπως και να’ έχει «κρατάμε γερά» και επιχειρούμε με ρεπορτάζ και ειδήσεις να σας μεταφέρουμε την πληροφόρηση, εικόνες βγαλμένες από άλλες εποχές αλλά κυρίως μέσα από ρεπορτάζ. Αυτά λίγο- πολύ συναντάς σε κάθε γραφείο των Portal και των τηλεοπτικών σταθμών. Άγχος, αγωνία και κυρίως ο τρόπος που θα μεταφέρουμε μια πληροφορία.
Το τηλεφώνημα…
Ένας από τους πιο αγαπητούς συναδέλφους σε τηλεοπτικό κανάλι και αρθρογράφος σε μια από τις πιο έγκυρες εφημερίδες την «Καθημερινή» με είχε πάρει τηλέφωνο να με ρωτήσει «Τι κάνω» και πώς παρακολουθεί την δημοσιογραφική μου πορεία για να με ρωτήσεις γιατί επέλεξα να βαδίζω τόσο «αθόρυβα» (καμία φωτογράφιση, συνέντευξη, δήλωση, ούτε αποδοχή σε προτάσεις μπροστά από το τηλεοπτικό φακό κλπ). Ένα «εκατομμύριο» δικαιολογίες για τα «γιατί» και τα «πώς». Τόσες μέρες μετά γυρνάει στο μυαλό μου αυτό το «γιατί»…Γιατί επέλεξα τα πλήκτρα και την ελευθερία στο χώρο της δημοσιογραφίας.
Χαμογέλασα…γιατί κατά βάθος γνώριζα τους λόγους: Όχι, δεν αποτέλεσε αιτία η καραντίνα, η κοινωνική αποστασιοποίηση, ο περιορισμός μετακινήσεων, αλλά αυτή η ψυχοπιεστική εμπειρία που ζούμε αφού δημιουργεί έντονο stress σε όλους μας. Και ναι, βρε παιδιά δεν «μου ταιριάζει» ένα τραγούδι που σε ανεβάζει σε τραπέζια, έχω θέμα με το τι ρούχα να φορέσω. Ποτέ δεν μου άρεσε η ύλη και πάντα «άπλωνα το χέρι μου ως εκεί που άντεχα και μπορούσα». Δεν ήμουν ποτέ το «μοντέρνο κορίτσι», ούτε καν ξέρω τι είναι οι γόβες, οπότε έφτιαξα από μικρή ένα κόσμο που διάβαζα διαρκώς ιστορία και δεν ήθελα να βγαίνω, τουλάχιστον με τους ίδιους ρυθμούς των κολλητών μου.
Και τελικά…
Αυτό και τελικά ανακαλύπτω ότι σπάνια κατέληγα εκεί που ήθελα να πάω, αλλά πάντα κατέληγα εκεί που θα έπρεπε να είμαι.. Και το ποιο ωραίο είναι ότι ο τελικός προορισμός δεν είναι όπως την είχες στο μυαλό σου. Το χειρότερο απ’όλα; Να χαμογελάς αμήχανα, να λες «ναι» γιατί «πρέπει». Αυτό δεν ήμουν τότε οπότε δεν με παίρνει να γίνω σήμερα.
Τα βουνά και η θάλασσα
Παδιά είναι να μην το τολμήσετε μια φορά. Είναι να μην πάρεις τα βουνά και να σ’ αφήσουν ήσυχο/η όλοι τους; Βάλε κατάλληλα παπούτσια, γιατί εκεί που θα πάμε θα περπατήσουμε. Θα έχει τόσο αέρα που δεν το έχεις νοιώσει ποτέ και αυτό δεν μπορείς καν να το φωτογραφίσεις.
Θα με πας μια βόλτα; Μια άσκοπή μετακίνηση…Να κοιτάω και να λέω: Λοιπόν; Ωραία δεν είναι εδώ πάνω;. Είμαστε πολύ ψηλά! Κοίτα δεξιά μας, πώς αγκαλιάζει η ομίχλη το βουνό. Αυτή τη δύναμη κρατάω και ας είναι ουτοπία. Ας είναι έχω ένα μυαλό που επαναφέρει σκηνές και με κάνει να τις ζω από την αρχή.
Και μετά η θάλασσα…
Ένας αναγνώστης με ρωτάει αν πάω καταδύσεις αν είμαι χειμερινή κολυμβήτρια. Αφορμή τα οδοιπορικά που είχε διαβάσει μου έγραψε σε μειλ και αν μπορώ να κάνω ένα ρεπορτάζ. Οι αναγνώστες μας είναι η παρέα μας ο παλμός – Οπότε τα ψέματα και οι τυπικές απαντήσεις θα «ακύρωναν» τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα που θέλω να σας μεταφέρω.
«Φίλε, πήγα στη θάλασσα. Εκείνη η αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης, που βιώνουμε δίπλα στη θάλασσα, γαλάζιο τοπίο…Τόσο ηρεμία δεν την αντέχω…Η παραλία στην ελεύθερη Αμμόχωστο που πήγα πρόσφατα στην κυριολεξία, δεν προκάλεσε στον εγκέφαλό μου χαλάρωση και αναζωογόνηση. Αλλά θλίψη. Γιατί ξέρω, ξέρεις τι θα ακολουθήσει μετά. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για μερικά ακόμη χρόνια. «Φοβήθηκα» το κύμα, ένοιωθα ότι «έκλεβε» κάθε σκέψη κάθε ελπίδα…Λες και εκείνη ήξερε τη την περιμένει.
Η μηχανή...
Οκ, άσχετή εντελώς. Αλλά μια μηχανή παλιά φτιάχτηκε μετά από πολλούς μήνες. Honda CBR600F, 1987, μεσαίου κυβισμού. Με υγρόψυξη και ο κινητήρας πολύ ισχυρός για τα supersport της εποχής. H αεροδυναμική του 600 ήταν «απόλυτη», με πλαστικά να καλύπτουν τα πάντα, το πλαίσιο ήταν διπλής ραχοκοκαλιάς περιμετρικό, η ανάρτηση μονή πίσω, οι τροχοί 17 ιντσών και η εξάτμιση 4 σε 1. Δεν «πρόλαβε» τις βόλτες και εγώ φθηνά την γλίτωσα.
Τώρα ονειρεύομαι οδοιπορικά με τις «αντοχές» μου…Μια βέσπα Piaggio ένα σκούτερ. Βγαλμένα από την ταινία «Διακοπές στη Ρώμη» το 1953, με πρωταγωνίστρια την Audrey Hepburn, μια ταινία που χάρισε εξέχοντα ρόλο στo σκούτερ, συνέβαλε στο να αποκτήσει η Vespa την ξεχωριστή θέση που κατέχει σήμερα. Σας χρωστώ δεκάδες οδοιπορικά και σύντομα θα σας τα χαρίσω…
Μας αξίζουν τα καλύτερα παιδιά…Ταξίδια του μυαλού δεν μπορεί να σας στερήσει κανείς. Λίγη υπομονή ακόμα…
