Είναι ένα από τα πράγματα που αν δεν ισχύει για όλους μας, τουλάχιστον στα περισσότερα νοικοκυριά επικρατεί ένας πανικός. Είναι η ώρα που η πλαστική μπουκάλα του νερού τελειώνει και πρέπει με το αμάξι, μ’ ένα κέρμα να «φορτώσεις» την στάμνα της νέας εποχής για να έχεις το πιο σημαντικό αγαθό που έδωσε η φύση: Το νερό. Και ναι η έλλειψη του, προκαλεί μέχρι και «στερητικό σύνδρομο».
Κοιτάω παλιές φωτογραφίες όχι πολλά χρόνια πίσω και αναρωτιέμαι στη πραγματικότητα τι έχει αλλάξει: Oκ δεν πάμε σε πηγάδια και πηγές, αλλά επί της ουσίας η πρακτική κουβαλήματος συνεχίζεται ακόμη και στις μέρες μας, έστω διαφοροποιημένη!
Παλιά στο χωριά έπρεπε να παίρνουν τις στάμνες οι γυναίκες και να φέρνουν από τα πηγάδια και τις βρύσες. Οι τυχεροί που είχαν ζώα φόρτωναν τους τσίγκινους τενεκέδες και το μετέφεραν μεγαλύτερες ποσότητες.
Ήταν καθημερινός ο αγώνας για το νερό. Κάθε χωριό είχε την δική του βρύση στην πλατεία που έτρεχε γάργαρο καθαρό δροσερό νερό αλλά και πολλά πηγάδια που το καθένα πολλές φορές είχε την δική του ονομασία και θρυλική ιστορία.
Σήμερα αυτό το κουβάλημα, παραπέμπει στην πρακτική του πηγαδιού και της στάμνας!
Κάποια στιγμή το νερό στο παγούρι και την μπουκάλα τελειώνει! Και όταν τελειώσει επικρατεί πανικός και δυσφορία! Πρέπει να τρέξουμε, να αγοράσουμε και να κουβαλήσουμε νερό στο σπίτι. Πανικός για κάτι δευτερόλεπτα δουλειά στο διπλανό καντούνι της γειτονιάς μας…
Πώς αλλάζουν οι καιροί, εμείς, η ζωή μας ειδικά όταν επιτέπουμε αυτή να μετατρέπεται σε ανία.
Επί της ουσίας οι παλιοί μας άφησαν κάτι να εξελίξουμε…
